Μια μικρή κριτική στο 3ο κεφάλαιο του βιβλίου του Κ.Πλεύρη «Οι Κίναιδοι».

Αυτές τις μέρες πολλά ιστολόγια έχουν κάνει ένα αφιέρωμα υπέρ του συμφωνητικού συμβίωσης των ομοφυλόφιλων.

Με αφορμή αυτό, εγώ θα εστιάσω την προσοχή μου στο θεωρητικό υπόβαθρο της αντίπαλης πλευράς, η οποία νομίζω εκπροσωπείται επαρκώς από τον Κ. Πλεύρη. Θα εξετάσσω λοιπόν ποια είναι τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη και διαστροφή.

Προκαταρκτικά λέω πως δεν πιστεύω με αυτή την κριτική ότι προσφέρω μια «γροθιά στο (επιστημονικό) κατεστημένο» (lol). Από τους ελάχιστους αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου, όσοι είναι υπέρ του Πλεύρη φαντάζομαι δε θα αλλάξουν γνώμη ούτως ή άλλως, και όσοι είναι κατά, δεν χρειάζονται την κριτική μου για να διαβάσουν το βιβλίο του και να γελάσουν.

Ποιος ο λόγος λοιπόν που ασχολούμαι; Μα, χάριν παιδιάς φυσικά!

Κεφ. 3: «Η διαστροφή, ως παρέκκλισις εκ του φυσιολογικού» (σελ. 17-24).

Στη σελίδα 17, ο Πλεύρης παραπέμπει στον Αισχίνη («Κατά Τιμάρχου»), ο οποίος έλεγε ότι οι «κίναιδοι εξευτελίζουν το σώμα των, παρά τους νόμους της φύσεως» (παρα φύσιν εαυτόν υβρίσαντι)».
Και αμέσως πιο κάτω (σελ. 18) ο Πλεύρης σχολιάζει: Καθίσταται λοιπόν αντιληπτόν, ότι η γενετήσιος σχέσις [...] μεταξύ ομοφύλων αποτελεί παρέκκλισιν εκ της φυσιολογικής λειτουργίας των γεννητικών οργάνων.

Μολονότι έχω αντιρρήσεις ως προς τη μετάφραση του χωρίου και την ερμηνεία αυτού του κειμένου (αλλά αυτό, όπως και το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα σηκώνει μεγάαααααλη κουβέντα), ας δεχτώ ότι είναι έτσι. Από πού κι ως πού «καθίσταται αντιληπτόν ότι...» κλπ.; Επειδή το λέει ο Αισχίνης; Ποιο το επιχείρημα που αποκλείει ότι ο αρχαίος ημών πέταξε κοτσάνα;

Οι «αποδείξεις» βέβαια θα έρθουν παρακάτω:

«Όπως είναι γνωστόν κάθε όργανον του σώματος επιτελεί ορισμένον σκοπόν, με συγκεκριμένην λειτουργίαν π.χ. οι οφθαλμοί, διά να βλέπωμεν, τα ώτα δια να ακούωμεν, ο στόμαχος διά να χωνεύωμεν κτλ. Οποιαδήποτε παρέκκλισις εκ του σκοπού ή της λειτουργίας των σωματικών οργάνων συνιστά ανωμαλίαν, με δυσμενείς συνεπείας» (σελ. 19).

Δυστυχώς, εκτός από τις παραπάνω οδηγίες χρήσης, ο κατασκευαστής-Θεός δεν μας είπε και πόσα χρόνια εγγύηση δίνει για το προϊόν, ούτε αν έχουμε δικαίωμα επιστροφής!

Τα παραπάνω βέβαια τα λέει για να καταλήξει στο εξής: Ότι το παχύ έντερο έχει μία και μόνη λειτουργία, την αφόδευση, και το πέος μία και μόνη λειτουργία, την είσοδο στον γυναικείο κόλπο και την αναπαραγωγή (σελ. 20). Ποια όμως η απόδειξη ότι αυτοί είναι οι μοναδικοί σκοποί των συγκεκριμένων οργάνων κι όχι απλώς οι βασικοί;

Παραδείγματα για το ότι χρησιμοποιούμε τα όργανά μας πέραν του λόγου που «κατασκευάστηκαν» από τη φύση υπάρχουν άπειρα. Ο λόγος «κατασκευής» των αυτιών ήταν για την επιβίωση σ’ ένα επικίνδυνο περιβάλλον, όχι για ν’ ακούμε μουσική. Και κάθε ματιά μέσα από μικροσκόπιο ή τηλεσκόπιο αποτελεί «παρέκκλιση» από τις δυνατότητες που η φύση θεώρησε επαρκείς. Κι επιπλέον, τα μαλλιά δεν γίναν (από τη φύση λέμε!) για να τα χτενίζουμε, οι τρίχες για να τις ξυρίζουμε, οι φωνητικές χορδές για να τραγουδάμε κλπ. Άσε που και πολλά ζώα (που είναι πιο «κοντά στη φύση» από μας, ή -καλλίτερα- αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ίδιας της φύσης ) δεν περιορίζονται να χρησιμοποιούν το πέος και τον πρωκτό τους για τη «μοναδική» λειτουργία τους. Και για να εστιάσουμε στη «μοναδική» λειτουργία του πρωκτού και στο ότι «οποιαδήποτε παρέκκλισις εκ του σκοπού [...] συνιστά ανωμαλίαν», η μπάλα θα πάρει και τους κακόμοιρους γιατρούς που βάζουν υπόθετα και κάνουν κλύσματα.

Στη συνέχεια ο Πλεύρης προσπαθεί να συνδέσει την ομοφυλοφιλία με τη διαστροφή:

«Η ικανοποίησις φυσικών αναγκών συνδέεται με ηδονή. Μεγίστη φυσική ανάγκη είναι η διαιώνισις του είδους, δι’ αυτό η φύσις συνέδεσε την γονιμοποίησι, με την αφροδισιακήν ηδονήν (έλξις φύλων). Οι ομοφυλόφιλοι δεν αισθάνονται ηδονήν εκ φύσεως, προς ικανοποίησιν μιας φυσικής ανάγκης, αλλ’ αισθάνονται ηδονήν εκτός φύσεως, μη φυσιολογικήν, που δεν ικανοποιεί κάποιαν φυσικήν ανάγκην. Συνεπώς ο τρόπος ευχαριστήσεώς των αποτελεί διαστροφήν, ως παρέκκλισις εκ του φυσιολογικού» (σελ. 21).

Έχουμε λοιπόν δύο λογιών ηδονές, α) τις εντός φύσεως και β) τις εκτός φύσεως. Οι πρώτες είναι οι «καλές» (φυσιολογικές), διότι ικανοποιούν κάποιαν φυσικήν ανάγκην, ενώ οι δεύτερες είναι μη φυσιολογικές, διότι δεν ικανοποιούν κάποιαν φυσικήν ανάγκην. Για να μπορέσει τώρα ο Πλεύρης να καταδικάσει την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή, χρειάζεται την καθολική πρόταση που λέει:
Κάθε ηδονή που δεν ικανοποιεί κάποιαν φυσικήν ανάγκην είναι διαστροφή.
Μόνο έτσι μπορεί να ακολουθήσει ο (λογικά έγκυρος) συλλογισμός:
Η ηδονή της ομοφυλοφιλίας δεν ικανοποιεί κάποιαν φυσικήν ανάγκην.
Η ηδονή της ομοφυλοφιλίας είναι διαστροφή.

Ποιος όμως θα αποδεχόταν πρόθυμα την πρώτη προκείμενη; Και για να το θέσω διαφορετικά: Ποια φυσική ανάγκη εξυπηρετεί η ηδονή που νιώθουμε θαυμάζοντας τη ζωφόρο του Παρθενώνα, την Αφροδίτη της Μήλου, μια αγγειογραφία του Εξηκία (για να μείνω σε παραδείγματα που [θα έπρεπε να] ενθουσιάζουν τους υπερπατριώτες μας); Καμία φυσική ανάγκη δεν εξυπηρετούν. Είναι λοιπόν διαστροφές. Αχ κύριε Πλεύρη, τέτοιος αρχαιογνώστης και να σας πιάνω αδιάβαστο στον «Φίληβο» του Πλάτωνα και τα «Ηθικά» του Αριστοτέλη!

Και μη μου το γυρίσετε στο ότι εξυπηρετεί την ανθρώπινη ανάγκη του «ευ ζην» (που έλεγε κι ο Μεγαλέξανδρος) κι άλλα τέτοια, πρώτον διότι ο ίδιος ο Αλέξανδρος έκανε τη διάκριση σε φύση και πολιτισμό (στους γονείς μου [φυσικό αίτιο] οφείλω το ζην, στο δάσκαλό μου [πολιτιστικό αίτιο] το ευ ζην), και δεύτερον διότι η ομοφυλοφιλία (αυτή καθ’αυτή) υπήρξε καθοριστική αιτία εξαιρετικών δειγμάτων του «ευ ζην», π.χ. πολλά ποιήματα του Καβάφη και πολλοί πίνακες του Καραβάτζιο.

Στη συνέχεια πληροφορούμαστε από το εν λόγω βιβλίο ότι το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας εκτός από «αντιφυσικόν» (sic!) είναι και

«αντικοινωνικόν, διότι εξαπλούμενον και επιβαλλόμενον θα διέλυε τας κοινωνίας των οποίων κύτταρο είναι η οικογένεια (άρρεν+θήλυ+παιδιά). Οι ομοφυλόφιλοι αδυνατούν να δημιουργήσουν οικογένεια, επομένως η επικράτησις της ομοφυλοφιλικής αντιλήψεως θα εξηφάνιζε τας κοινωνίας» (21).

Κλασικές ρατσιστικές φοβίες. Πιστεύει ότι οι ομοφυλόφιλοι ακολουθούν τη δική του τακτική: όταν αποκτήσουν δύναμη θα επιβάλουν στους άλλους τα πιστεύω τους. Επιπλέον, είναι η ίδια ανόητη γενίκευση που προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι ήταν χ»; Και βέβαια καταστροφή θα γινόταν, εάν στη μεταβλητή χ, εκτός από την τιμή «ομοφυλόφιλος», δώσεις και τις τιμές «υδραυλικός», «παπάς», «μισαλλόδοξος», «εργένης» κλπ. Πέρ’απ’αυτό, κανείς Έλλην χριστιανός (απ’όσο γνωρίζω) δε θα χαρακτήριζε «αντικοινωνικούς» και επικίνδυνους τους μοναχούς, το παράδειγμα των οποίων «εξαπλούμενον και επιβαλλόμενον θα διέλυε τας κοινωνίας».

Αμέσως μετά δίνει ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας:

«Αυτά βεβαίως θεωρητικώς, διότι πρακτικώς ουδέποτε ο άνθρωπος θα αρνηθή την φύσιν του, άρα ουδέποτε θα κυριαρχήση η ομοφυλοφιλία, που θα υφέρπει ως εκφυλιστικόν φαινόμενον, όπως πάντοτε ήτο» (σελ. 21-22).

Καινούρια απόδοση ιδιότητας στην ομοφυλοφιλία: «υφέρπει ως εκφυλιστικόν φαινόμενον».
Αιτιολόγηση (τη μόνη που βρήκα στο κείμενο): διότι πάντοτε ήτο τέτοια.
Εξαιρετικό επιχείρημα!

Κατόπιν (σελ. 22) εκθέτει έναν κατάλογο με οχτώ κανόνες αντιμετώπισης των ομοφυλόφιλων, που πρέπει να ακολουθεί κάθε (ναζιστική) πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της (ίσως ακολουθήσει ξεχωριστό αφιέρωμα).

Και τέλος, κλείνει το κεφάλαιο επαναλαμβάνοντας: «Οι ομοφυλόφιλοι δίνουν στον πρωκτόν, στο απευθυσμένον και στον σφιγκτήρα του δακτυλίου, άλλον προορισμόν από εκείνον, που εκ φύσεως έχουν. Δι’ αυτό η πράξις των είναι διαστροφή και η όλη συμπεριφορά των ανωμαλία. Όποιος ή όποια χρησιμοποιεί το σώμα του αφυσίκως διαπράττει ψυχοσωματικήν ανωμαλίαν, την οποία αδυνατεί να αντιμετωπίση η νομική επιστήμη, παρά μόνον η ψυχοπαθολογία» (σελ. 24).

Συμβουλή προς όσους άρρενες συμφωνούν με το παραπάνω συμπέρασμα:

Την επόμενη φορά που η σύντροφός σας θελήσει να σας κάνει στοματικό έρωτα, εξηγείστε της ότι το στόμα δεν το έκανε η φύση γι’ αυτό το σκοπό, ούτε το πέος για να μπαίνει στο στόμα. Δώστε της να καταλάβει ότι έχει παρεκκλίνει απ’ το φυσιολογικό, κι ότι είναι ανώμαλη και διεσραμμένη. Κι αν (παρολαυτά) την αγαπάτε ακόμα, συστείστε την σε έναν καλό ψυχίατρο.