Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Νέα Χούντα

Πλέον μόνο οι αφελείς θα εξακολουθήσουν να ισχυρίζονται ότι το σημερινό μας πολίτευμα είναι η δημοκρατία. Ο Καστοριάδης ονόμαζε τα καθεστώτα δυτικού τύπου «φιλελεύθερες ολιγαρχίες», στην περίπτωση της Ελλάδας όμως σήμερα, ακόμα κι αυτός ο όρος μου φαίνεται υπερβολικά επιεικής.


Αλλά ας μπούμε στο μαγικό κόσμο που οραματίζεται (!;) ο σκαταλληλότερος.


Ζούμε σε μία κοινωνία με δημοκρατικούς θεσμούς, αξιοπρεπή διαβίωση, διαφάνεια, σεμνότητα και ταπεινότητα. Οι νταβατζήδες αποτελούν σκοτεινό παρελθόν. Όπως έλεγε και το προεκλογικό μότο, κυβέρνηση και πολίτες «πάνε μαζί». Μαζί σχεδιάζουνε και αποφασίζουνε το μέλλον τους.


Η προστασία του περιβάλλοντος είναι δεδομένη. Οι βιομήχανοι σαφώς και είναι ευσυνείδητοι και περιβαλλοντικά ευαίσθητοι, και να μην ήταν όμως γνωρίζουν ότι το κράτος (= οι πολίτες) θα τιμωρήσουν αυστηρά την όποια παραβατικότητα. Δεν υπάρχον αυθαίρετα, καταπατήσεις, και ύποπτα αναψυκτήρια.


Και πάνω απ’ όλα δεν υπάρχει αδικία.


Οι πολίτες ζουν και αναπνέουν δημοκρατικό αέρα. Δεν υπάρχουν αφεντικά και κάθετες ιεραρχίες στις δουλειές τους, και κανείς δεν τολμάει να προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει ανασφάλεια, δουλεία (ούτε καν συγκαλυμμένη), καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.


Αντίθετα, υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος. Το πόσο σημαντικός είναι ο ελεύθερος χρόνος, η κυβέρνηση (= αντιπροσωπεία των πολιτών) το γνωρίζει καλά, όσο ο Αριστοτέλης κι ο Περικλής: ο ελεύθερος χρόνος γέννησε τις επιστήμες, και είναι σημάδι υγιούς κοινωνίας. Η διαρκής πρόοδος της τεχνολογίας βοηθάει φανερότατα σ’ αυτή την αύξηση ελεύθερου χρόνου.

Η αστυνομία είναι ο θεσμός εκείνος που οι ίδιοι οι πολίτες συνέστησαν, για να έχουν την προστασία της, όταν υπάρξει ανάγκη. Η αστυνομία, μετά από άρτια εκπαίδευση, είναι κοντά στον κάθε πολίτη, ένας θεσμοθετημένος φίλος, και μοιράζεται σε όλους τους πολίτες το ίδιο. Πουθενά δε θα δείτε την αστυνομία σε ρόλο μπράβου επιχειρηματιών, πολιτικών ή μεγαλοδημοσιογράφων. Διότι απλούστατα δεν χρειάζεται. Αφού όλοι τους είναι άνθρωποι δικοί μας, και κανενός η αξία δεν είναι μεγαλύτερη από του άλλου.

Σ’ αυτή λοιπόν την κοινωνία, στην οποία εφαρμόζονται οι παραπάνω στοιχειώδεις συνθήκες για να μπορεί να λέγεται δημοκρατική, μια μέρα συνέβη κάτι παράξενο: ένας αστυνόμος δολοφόνησε ένα παιδί.


Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η αντίδραση των πολιτών, με δεδομένες τις παραπάνω συνθήκες;
Υποθέτω ότι θα τους σόκαρε το γεγονός, και θα απομόνωναν αυτομάτως τον αστυνόμο εκείνο. Θα τον αναλάμβανε το σωφρονιστικό ίδρυμα, ένας άλλος δημοκρατικός θεσμός που δεν στοχεύει στην εκδίκηση, αλλά στη θεραπεία και τον παραδειγματισμό.


Κι αμέσως όλοι οι πολίτες και η εκλεγμένη αντιπροσωπεία τους θα ξεκινούσαν έναν διάλογο αυτοκριτικής, να βρουν ποια τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος, και τι μέτρα πρέπει να παρθούν για να αποκλειστούν τέτοια φαινόμενα στο μέλλον.


Κι έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλλίτερα.

1.000.000 + 1 μεμονωμένα περιστατικά.

Για να περιοριστούμε στις δολοφονίες:

http://naftilos.blogspot.com/2008/12/1980-2008.html


Μερικά άλλα «ατυχή» συμβάντα:

http://www.tvxs.gr/v1068


Μία χαρακτηριστική μεμονωμένη περίπτωση όπου η αστυνομία είναι κοντά στους άπορους και αβοήθητους πολίτες.








Κι εδώ ένα κακεντρεχές σατιρικό βίντεο που αμφισβητεί τις α-λή-θει-ες του υπουργού:











«Δεν έχουμε αστυνομικό κράτος, και η αστυνομία δεν είναι βραχίονας αυτού του κράτου» (Πρ. Παυλόπουλος).

Όσο και να προσπαθούν να αλλάξουν τα νοήματα αυτοί που πασχίζουν να βγάλουν τον Όργουελ αληθινό, η ουσία δεν αλλάζει. Σαφώς και έχουμε αστυνομοκρατία, μα φυσικά και η αστυνομία είναι ο βραχίονας του κράτους. Η αστυνομία είναι κοντά μόνο στον «φιλήσυχο» πολίτη, που κοιτάζει τη δουλίτσα του, και το πολύ πολύ να γκρινιάξει σε κανά πρωινάδικο.


Ζούμε σε ένα ιδιότυπο δικτατορικό καθεστώς. Το κράτος δεν είναι τόσο ηλίθιο όσο οι παλιοί χουνταίοι, να κλείνει στη φυλακή όποιον το αμφισβητεί. Γνωρίζει ότι η συλλογικότητα είναι ο πραγματικός εχθρός του, κι εκεί πρέπει να χτυπήσει.


Έτσι, το σημερινό κράτος σου λέει: μόνος σου από το σπιτάκι σου, ή άντε σε μικρές συγκεντρώσεις, βρίσε με όσο θες, να ξεδώσεις κιόλας. Αν όμως ακούσω μαζική φωνή εναντίον μου, σας πήρε ο διάολος και σας σήκωσε.


Αξίζει να ακούσουμε εδώ το δικηγόρο του Παναγιώτη με τα εγκληματικά πράσινα παπούτσια, για να μπούμε λίγο στη λογική της κυβέρνησης.


Πρώτο μέρος


Δεύτερο μέρος


Και για όσους βαριούνται να τα δουν ολόκληρα, ας διαβάσουν μόνο το επιμύθιο:


«Το μήνυμα που θέλουνε να περάσουνε με την κατατρομοκράτηση των φοιτητών, και κυρίως με την προφυλάκιση του Παναγιώτη, είναι πολύ σαφές, και έχει αποδέκτες τους φοιτητές, τους γονείς τους, και σε τρίτο επίπεδο οποιονδήποτε από την κοινωνία θελήσει να διαμαρτυρηθεί: Μείνε σπίτι, γιατί μπορεί να σου συμβεί το οτιδήποτε. Μην πηγαίνεις ούτε σε πάρτυ, ούτε σε διαδήλωση, μην κυκλοφορείς καν στο χώρο του Πανεπιστημίου, γιατί μπορεί να συλληφθείς, ακόμα κι αν δεν έχεις διαπράξει την παραμικρή αξιόποινη πράξη. Η φυλακή σε περιμένει, από τη στιγμή που θα μπεις στο μάτι της αστυνομίας. Αν σε συλλάβω, αν σε προσαγάγω, είσαι φακελωμένος για πάντα’. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι, οδηγούμενοι στην απάθεια, την αδράνεια, και τον καναπέ».

Σας θυμίζει τίποτα πρόσφατο η παραπάνω διαπίστωση;
Αν σας φαίνεται υπερβολική, συγκρίνετέ την με το εμετικό πρωτοσέλιδο της «Αυριανής».


Ποιος κατεβαίνει σήμερα σε πορείες, χωρίς το φόβο ότι είναι πολύ πιθανό να κακοποιηθεί από την αστυνομία; Μωρέ πώς τα λένε τα καθεστώτα που κυριαρχεί τέτοιος φόβος, πώς τα λένε….

Το ίδιο διαχρονικό μήνυμα περνάν σταθερά οι σύγχρονοι δικτάτορες και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ. Αυτό επιδίωξαν από την πρώτη μέρα που ξέσπασαν τα επεισόδια. Και δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται, μια χαρά τα κατάφεραν. Στόχος τους ήταν να αγανακτήσουν οι «φιλήσυχοι πολίτες» από τα «έκτροπα», και να δουν τον πραγματικό υπαίτιο των επεισοδίων, την κυβέρνηση, ως «προστάτη». «Νταβατζής» είναι η συνώνυμη λέξη, αν δεν κάνω λάθος.


Και να βγαίνει σήμερα ο Παυλόπουλος στη Βουλή και να λέει ότι η κοινωνική έκρηξη δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο κουκουλοφόροι. Σιγά μην πει βέβαια ότι κι οι κουκουλοφόροι δικά τους παιδιά είναι.



Κι άσε να περάσει το μήνυμα ότι πλιατσικολόγοι και αναρχικοί είναι οι ίδιοι.


Και δωσ’ του να ψεκάζουν με τόνους ληγμένων χημικών τους μαθητές και τους γονείς τους. Τους τέλειωσαν ήδη, λένε, και τώρα θέλουν να αγοράσουν από το Ισραήλ.


Και οι «κοντά στον πολίτη» μπάτσοι να πλακώνουν στο ξύλο μικρά κοριτσάκια.


Και δωσ’ του η Δρούζα να «μπορεί» και να λέει «εδώ βλέπουμε τη σύλληψη ενός εγκληματία από τους αστυνομικούς». Τράβα κυρά μου να πιεις καμιά φραπελιά, να στρώσεις.


Και ρίξε και ηλίθια προπαγάνδα , ρίξε και λογοκρισία , να δέσει το γλυκό.

Η ταφόπλακα κάθε έννοιας όπως «αξιοπρέπεια», ή «τσίπα», ή όπως αλλιώς θες πες το, είναι να συγκαταλέγεται στους «επιτυχημένους» πολίτες μιας άρρωστης κοινωνίας αυτή η γλίτσα, αυτό το κάθαρμα της Πολιτείας (που θα ’λεγε κι ο Πλάτων), και να λέει όσα δε θα τολμούσε ούτε ο ίδιος ο δολοφόνος να πει.







Αυτός ο δρυοπίθικος δικηγορίσκος, που πρόστυχα λέει « το αν έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί … θα το κρίνει η δικαιοσύνη», και που ακόμα πιο πρόστυχα το δικαιολογεί με νομικίστικα τερτίπια , αυτός λοιπόν είχε και το θράσος να ψάξει και να βρει ελαφρυντικά στην «κακή διαγωγή» του παιδιού.


Πέραν του ότι το ίδιο το σχολείο διέψευσε τις παπαριές του , πέραν του ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία για τη δολοφονία του παιδιού, καταντά γελοίο να μιλά για «αποκλίνουσες συμπεριφορές», ποιος;;;;;;


Ο μέγας χουλιγκάνος, αυτός!!!!!!





Αυτός ο «κύριος» ανήκει στους «έξυπνους» και επιτυχημένους, με τα λεφτά του, τα κότερά του, τις ομάδες του.

Κάποιοι άλλοι ανήκουν προφανώς στους ηλίθιους, τους τεμπέληδες, τους ακαμάτες, και γι’ αυτό δεν έχουν να ζήσουν.

Αυτό, άλλωστε, δεν σημαίνει δικαιοσύνη και δημοκρατία και αξιοκρατία;

Ας μας πει κι ο κ. Βουλγαράκης, με το λογαριασμό των 5,5 εκ. ευρώ που κέρδισε (με τον ιδρώτα του και την ευλογία των αγίων) τα τελευταία τρία χρόνια, ποια κατά τη γνώμη του πρέπει να είναι η τιμωρία των πλιατσικολόγων με αντικείμενα αξίας π.χ. χιλίων Ευρώ;



Τι πιστεύω για το πολίτευμά μας:

Το βλέπω σαν ένα πολυκατάστημα (προτού του βάλουν μπουρλότο!). Η πλειοψηφία απλά είμαστε οι εργαζόμενοι αυτού του μαγαζιού. Κάνουμε ό,τι μας λένε, και παίρνουμε ό,τι μας δίνουνε. Για κάποιο λόγο πάντως μας έχουν πείσει ότι αυτή την κατάσταση εμείς την επιλέξαμε.

Τα αφεντικά ελάχιστα τα γνωρίζουμε, και πολύ σπάνια τα βλέπουμε. Βλέπουμε όμως τους εκπροσώπους τους.

Τα αφεντικά μας δίνουν το δικαίωμα να διαλέξουμε ποιον θέλουμε για εκπρόσωπό τους, τον οποίο βέβαια στηρίζουν τα ίδια με ευγενικές χορηγίες. Αν (σπανίως) αρχίσουμε να ψάχνουμε άλλη λύση, το ονομάζουν «κρίση του πολυκαταστήματος», και φέρνουν τους φρουρούς να μας δείρουν. Τα αφεντικά μας είναι πολύ έξυπνα, διότι για να φτάσει μέχρι αυτούς η οργή μας, εκτονώνεται πρώτα στο τείχος των φρουρών, κι έπειτα στο τείχος των εκπροσώπων τους.

Δεν οργιζόμαστε όμως και πολύ συχνά, διότι πλήθος διαφημίσεων σκεπάζουν κάθε γωνιά του μαγαζιού, οι οποίες διαλαλούν την ανάγκη ύπαρξης αφεντικών και εκπροσώπων, κι ότι το δικό μας μαγαζί είναι το καλλίτερο του κόσμου.

Και μας έχουν πείσει ότι: Δημοκρατία δεν σημαίνει να επιλέξεις αν θες να σε πηδάνε ή όχι. Θα σε πηδάνε θες δε θες. Δημοκρατία είναι να επιλέγεις αυτόν που υπόσχεται την περισσότερη βαζελίνη. Αλλά ακόμα κι εδώ αν σε ξεγελάσει κατόπιν εορτής την πάτησες, τον επέλεξες ήδη!


Επίλογος:

Κλείνω το ποστ μου απαισιόδοξα. Οι εξουσιαστές δεν λένε να καταλάβουν τι έγινε, και γιατί. Και μόνο το γεγονός ότι εξακολουθούν να πιπιλίζουν την καραμέλα «μεμονωμένο», «τάξη», κλπ. είναι σαν να μας υπόσχονται ότι δεν θα’ναι το τελευταίο. Ο τρόπος με τον οποίο οι μπάτσοι επιτέθηκαν για άλλη μια φορά σε ειρηνικούς διαδηλωτές, άσχετους από τα μπάχαλα (= φίλους των μπάτσων) που δημιουργούσαν επεισόδια, είναι η εγγύηση ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.

Τα ΜΜΕ άρχισαν ήδη το κουκούλωμα, και επαναφέρουν σιγά σιγά το κοπάδι στους «φυσιολογικούς», καθημερινούς του ρυθμούς, με τις σαβουροεκπομπές και… πού είχαμε μείνει; Α ναι, στον Καρβέλα και την Πάνια (εκεί πρέπει να εστιάσουμε τις κατηγορίες ενάντια στην αστυνομία!!!).

Κι όπως λένε και τα παιδιά της «ελληνοφρένειας» , οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πια αστείοι. Είναι επικίνδυνοι.

Υ.Γ.
Πραγματική ελευθερία αυτή τη στιγμή υπάρχει στο ίντερνετ. Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα προσπαθήσουν να το ελέγξουν. Ήδη κατά καιρούς έχουν εκφράσει αυτή την επιθυμία. Πρέπει να το προστατέψουμε πάση θυσία.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Όψεις της "σαφής λαϊκής εντολής"

Υπάρχουν στο διαδίκτυο εξαιρετικές αναρτήσεις, αξιόλογες για αναδημοσίευση, και πολλές φορές έλεγα να αναδημοσιεύσω κάποια, αλλά (σαν γνήσιος Ελληνάρας) το ανέβαλα γι' αργότερα.

Όταν όμως διάβασα την παρακάτω, αποφάσισα να την αναδημοσιεύσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν θα κάτσω να ψάξω τα ψυχολογικά αίτια αυτής της εγρήγορσης στην συγκεκριμένη περίπτωση (άλλωστε δεν έχει καμία σημασία, ούτε για σας, ούτε για μένα).

Έχει όμως (πιστεύω) τεράστια σημασία να αντιπαραβάλουμε τις παρακάτω μαρτυρίες με δηλώσεις του πρωθυπουργού μας (αλλά και του προκατόχου του) και των πιστών ακολούθων τους. Ότι ο "εκσυγχρονισμός" και οι "μεταρρυθμίσεις" που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, είναι η θέληση της πλειοψηφίας, είναι η "σαφής λαϊκή εντολή" που πήρε η κυβέρνηση και εφαρμόζει κατά γράμμα, για το καλό όλων μας, και των παιδιών μας.

Είναι η απόδειξη της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας (και) στην Ελλάδα.

Παρακολουθήστε λοιπόν, τι έχει αποφασίσει ο ελληνικός λαός .... για τον εαυτό του!

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Αναδημοσιεύω από το "Ναυτίλο":

Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ (σιγά ρε μη σας δόκουμε 700 ευρώ!)

Τον τελευταίο καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά τον όρο «η γενιά των 700 ευρώ». Ομολογώ πως αυτός ο χαρακτηρισμός, νιώθω πως με προσβάλλει αφ’ ενός, κι αφ’ εταίρου πως είναι άτοπος.

Καταρχάς θεωρώ πως είναι ό,τι πιο απαξιωτικό το να χαρακτηρίζεις και να ονοματίζεις μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων με χρηματικούς όρους. Στην προκειμένη αναφερόμαστε σε ανθρώπους, ζώντες ανάμεσά μας καθημερινώς. Είναι οντότητες με λογική και συνειδητότιτα. Δεν είναι σούπερ-μάρκετ ή μαγαζάκια του τύπου «Ό,τι πάρεις 1 ευρώ».

Οι γενιές, συνήθως, ονοματίζονται από τις πράξεις των ιδίων ή από διάφορα σημαντικά γεγονότα. Υπάρχει η γενιά της επανάστασης, η γενιά του μεσοπολέμου, η γενιά των λουλουδιών (ή Χίπηδων), η γενιά Χ (generation-X), η γενιά του Πολυτεχνείου, και πάει λέγοντας. Όλα έχουν σχέση είτε με τα έργα και ημέρες των, είτε με γεγονότα που διαδραματίζονταν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Πιστεύω λοιπόν, πως το να βαφτιζόμαστε ξαφνικά ως «η γενιά των 700 ευρώ», είναι κάπως απαξιωτική. Αφ’ ενός βάζουν ως βάση της ύπαρξης, των πράξεων και των όποιων πιστεύω μας τα χρήματα. Αφ’ εταίρου είναι σαν να λένε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, τίποτα παραπάνω από αυτό: μία γενιά νεκρή, χωρίς τίποτα το αξιόλογο, εξ όν του ότι εργαζόμαστε για λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Κάποιοί, ίσως, να πούνε πως ασχολούμαι με ελάσσονα ζητήματα όταν το μείζον πρόβλημα είναι αυτό που περιγράφει η (αυθαίρετη) ονομασία της γενιάς: μία γενιά υποαμοιβόμενη με σοβαρά προβλήματα διαβίωσης. Συμφωνώ εν μέρει, αλλά δεν παύει ο απαξιωτισμός να είναι γεγονός.

Δεύτερον, πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον άτοπος, μιάς και δεν γνωρίζω πολλά άτομα της ηλικίας μου, (τριαντάρηδων γαρ), να αμείβονται με 700 ευρώ. Οι περισσότεροι σπανίως λαμβάνουν πάνω από 600, και στο 90% των περιπτώσεων με μερική, ή χωρίς καθόλου ασφάλιση.

Παραθέτω παρακάτω την προσωπική μου ιστορία, αλλά και δύο φίλων μου που θα δώσουν μία εικόνα της πραγματικής κατάστασης στον χώρο εργασίας. Η τελευταία δε, είναι αυτή που με εξόργισε περισσότερο και με ώθησε στην συγγραφή της παρούσης ανάρτησης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.


Περίπτωση 1η (c’est moi)

Διαθέτω κάρτα ανεργίας από το 2000· απ’ όταν αποφοίτησα από την Τεχνική Επαγγελματική Σχολή όπου φοιτούσα (σήμερα οι σχολές αυτές δεν υφίστανται πλέον). Στα οχτώ αυτά χρόνια που πέρασαν, δεν έχω εργαστεί ούτε μία μέρα· σύμφωνα με τα «έγγραφα» του κράτους. Κι’ όμως. Έχω περάσει από διάφορες εργασίες όπως σε συνεργείο αυτοκινήτων ως μηχανικός (ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, γιατί δεν μου πήγαινε το επάγγελμα αυτό με τίποτα!). Σε γραφείο με αρκετά δωδεκάωρα αλλά και μερικά «τρελά» δεξαεξάωρα για τον εξωφρενικό μισθό των 400 ευρώ. Σε ξενοδοχείο σε νυχτερινές βάρδιες κι’ εορτάσιμες περιόδους (Χριστούγεννα, Πάσχα κ.λ.π.) για 600 ευρώ τον μήνα (οι υψηλότερες απολαβές που έλαβα ποτέ!). Σε γραφείο Web Design ως web designer, γραφίστας και προγραμματιστής (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω). Ως καθηγητής σε φροντιστήριο για να διδάξω το πρόγραμμα "Photoshop" σπουδαστές και καθηγητές πληροφορικής. Μεταξύ όλων των προαναφερόμενων εργασιών, έκανα κι’ άλλες μικρότερες εργασίες ελάσσονος σημασίας για χαντζιλίκι.

Χαρακτηριστικά αυτών των εργασιών ήταν αφ’ ενός η χαμηλή αμοιβή, ιδίως σε σχέση με τις εργάσιμες ώρες, κι αφ’ εταίρου η πλήρη έλλειψη ασφάλισης. Συν αυτών, ήταν και οι απαιτήσεις των εργοδοτών για προσφορά υπέρ του δέοντος, εις το όνομα της πατρίδος και του πατροπαράδοτου ελληνικού φιλότιμου.

Να το πω απλά: Θέλουν υπάλληλο με ευέλικτο ωράριο (έλα 8 το πρωί, φύγε 9 το βράδυ, έλα ξανά στις 10 να σκουπίσεις). Θέλουν άριστη γνώση ξένων γλωσσών όπως αγγλικά, γαλλικά και πιάνο. Θέλουν άριστες γνώσεις υπολογιστών, συμπεριλαμβανομένου και της επισκευής των σε περίπτωση βλάβης. Και τα θέλουν όλα αυτά με ελάχιστα χρήματα, το δικαίωμα να σε βρίζουν και να σε μειώνουν μπροστά σε τρίτους, να ψήνεις καλό καφέ και να κάνεις τα ψώνια για το σπίτι (δεν αστειεύομαι καθόλου στο τελευταίο). Το ότι θα σε πάρουν χωρίς ασφάλεια είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ! Όταν δε, τολμάς να το αναφέρεις, λαμβάνεις απαντήσεις του τύπου: «Εσείς οι νέοι μου βγήκατε όλοι συνδικαλιστές. Είστε τεμπέληδες και δε θέλετε να δουλέψετε. Εγώ σου προσφέρω μιά δουλειά, κι εσύ την κοιτάς στα δόντια», κ.ο.κ.

Έχουμε και το κράτος από την άλλη, να μην ασφαλίζει ανέργους άνω των 29 ετών (παρντόν;). Δεν γνωρίζω, ούτε κατανοώ την λογική αυτή.

Όταν είσαι άνεργος και κάτω των 29 ετών, πηγαίνεις κάθε εξάμηνο στον Ο.Α.Ε.Δ. όπου έχεις την κάρτα ανεργίας και παίρνεις ένα πιστοποιητικό. Πας στο Ι.Κ.Α. και εκδίδεις βιβλιάριο υγείας και το ανανεώνεις κάθε εξάμηνο. Τουλάχιστον να έχεις ως πολίτης μία άλφα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση που αρρωστήσεις, σε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο βουλευτού ή σπάσεις ένα χέρι βρε αδερφέ! Για κάποιον λόγο όμως, το κράτος θεωρεί πως μετά το 29 έτος της ηλικίας, ο άνεργος δεν χρειάζεται αυτή την περιττή «πολυτέλεια». Και άνεργος και στον αέρα σε περίπτωση που σπάσεις –λέμε τώρα– κάνα πόδι, γιατί άνθρωπος είσαι...

Έτσι, το καλοκαίρι του 2007, κανόνισα με τον τότε εποχιακό εργοδότη μου, και συμφωνήσαμε να μου κάνει μία δίμηνη πρόσληψη, ώστε να κολλήσω τα 51 ένσημα που απαιτούνταν ως τότε, για να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για το έτος 2008. Τα ένσημα, θα τα πλήρωνα (και τα πλήρωσα) εγώ από την τσέπη μου. Από τα 1200 ευρώ των αποδοχών του διμήνου, τα 951 ευρώ πήγανε σε εισφορές για το ΙΚΑ! Ουσιαστικά, αγόρασα την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη από το κράτος!!

Φυσικά αυτό το κράτος το κατάλαβε κι’ αποφάσισε πως είναι πολύ χαμηλά τα κοστολόγια. Γι’ αυτό, ακολουθώντας φιλολαϊκή πολιτική, ιδίως τώρα σε περίοδο γενικότερης οικονομικής κρίσης, σκεφτικέ, αποφάσισε και ψήφισε πως εφ’ εξής θα απαιτούνται τα διπλάσια ένσημα για να δικαιούται ο εργαζόμενος ασφάλιση. Τουτέστιν, 100 ένσημα και 1902 ευρώ ετησίως!)
Έτσι βρίσκομαι λοιπόν στο σήμερα, με οχτώ χρόνια κάρτα ανεργίας (στα 10 θα μου την κάνουνε gold και στα 25 platinum!), η οποία ακυρώθηκε μόνο μία φορά (θα δείτε παρακάτω το πώς και το γιατί).


Περίπτωση 2η

Πάλι εγώ. Καθώς ήμουνα επίσημα άνεργος, το 2003 ο Ο.Α.Ε.Δ. αποφάσισε πως, για ν’ ανεβάσω τα προσόντα μου, χρειαζόμουνα ένα πτυχίο E.C.D.L. Με εγγράφουν με το έτσι θέλω λοιπόν, σε ένα πρόγραμμα 100 ωρών όπου σε ιδιωτικό Κ.Ε.Κ. θα παρακολουθούσα τα μαθήματα.

Όταν έφτασα και γράφτηκα, έλαβα μία δυσάρεστη έκπληξη. Μου ζητούσαν την κάρτα ανεργίας που είχα ήδη για 3 χρόνια (Όχι, όχι το παιδί μου!!). Ρώτησα εκεί, πήγα και ρώτησα και στον Ο.Α.Ε.Δ., όπου μου είπαν εν τάχη το εξής:

«Όταν εγγράφεσαι σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, η κάρτα ανεργίας ακυρώνεται, γιατί είναι σαν να προσλαμβάνεσαι από το κράτος. Δεν είσαι πλέον άνεργος, μιάς και θα λαμβάνεις εισόδημα».

Και πράγματι, μου την ακύρωσαν επί τόπου. Το δε εισόδημα ανερχότανε στο ιλιγγιώδες ποσό των 200 ευρώ, από τα οποία τα 51 θα παρακρατούνταν για να λάβω τα 40 πίσω, μετά την υποβολή της φορολογικής δηλώσεως, ως επιστροφή την επόμενη χρονιά. Ο δε χρονικός ορίζοντας του προγράμματος ήταν 5 μήνες. 200 ευρώ για 5 μήνες. Αυτός ήταν ο μισθός του κράτους για την «απασχόλησή» μου (...και ζαμπόν κυρ. Παναγιώτη... και σοκολάτες για τα παιδιά!)

Γι’ αυτόν τον λόγο ακυρώθηκε η κάρτα ανεργίας μου, και μαζί με άλλων, ρίξαμε τον δείκτη ανεργίας. Αυτό συμβαίνει σε όλη την χώρα έως και σήμερα. Έτσι εμφανίζει το κράτος τεχνητές μειώσεις στους δείκτες της ανεργίας.

Περιττό να αναφέρω πως αμέσως μετά το πέρας των μαθημάτων (των οποίων την ποιότητα και το αδιάβλητο τον εξετάσεων δεν θα αναφέρω γιατί θα με μηνύσουν και θα με τραβάνε στα δικαστήρια), πήγα και γράφτηκα ξανά στον Ο.Α.Ε.Δ. ως άνεργος —και να με συγχωρείτε, αρνούμαι να δεχτώ πως εργάστηκα για 5 μήνες και δεν ήμουν άνεργος. Ήμουν και είμαι άνεργος για οχτώ ολόκληρα χρόνια κύριε Κράτος!



Περίπτωση 3η (νεαρά δεσποινίς ψάχνεται)

Γνωρίζω ένα κορίτσι με το οποίο με δένει μία φιλία, η οποία επιτέλους κι’ αυτή, μετά από χρόνια ανεργίας, βρήκε εργασία ως γραμματέας σε γραφείο ιατρού στην Ξάνθη. Θα κλείνει ραντεβού, θα κρατάει τα αρχεία στον υπολογιστή, θα απαντάει στα τηλέφωνα, θα τρέχει στο Ι.Κ.Α. για τα βιβλιάρια των ασθενών, στα φαρμακεία για τα φάρμακα, και πάσης φύσεως άλλες εξωτερικές ή εσωτερικές εργασίες. Χάρηκα κι εγώ γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι το πόσο επηρεάζει την ψυχολογία η ανεργία κι’ η συνεχείς έλλειψη ρευστού, και ζήτησα λεπτομέρειες.

Λεπτομέρεια 1η: Θα την προσλάβει μέσω προγράμματος Ο.Α.Ε.Δ. με κάρτα ανεργίας (ουδέν μεμπτό ως εδώ, θα πείτε).

Λεπτομέρεια 2η: Θα της πληρώνει μόνο τα χρήματα που δίνει ο Ο.Α.Ε.Δ. για έναν χρόνο, ήτοι 430 ευρώ περίπου (δεν γνωρίζει ακριβές ποσό ακόμη, αλλά τόσα περίπου είπε ο γιατρός). Ο γιατρός αρνείται δηλαδή να συνεισφέρει –ας πούμε– άλλα 200 ευρώ μηνιαίος ώστε, κάπως, να γίνει ο μισθός πιο αξιοπρεπής. (50 γαμημένα ευρώ την εβδομάδα! Ιδιώτης ιατρός! Μία γαμημένη επίσκεψη ασθενούς την εβδομάδα! Πόσο μορφωμένος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος το κέρατό μου;!)

Λεπτομέρεια 3η: Της ανέθεσε την πλήρη ψηφιοποίηση του ιατρικού του αρχείου μίας ολόκληρης 15ετίας. Θέλει να του οργανώσει σύστημα φακέλων που να περιέχουν τα αρχεία των ασθενών με αλφαβητική σειρά. Μεταξύ των εργασιών είναι η σάρωση ακτινογραφιών, συνταγολογίων και λοιπόν εγγράφων, και... φυσικά η κατάλληλη επεξεργασία και ταξινόμησή τους. Το κορίτσι ήδη βαράει 12ωρα για να τα κάνει, ενώ μάλιστα είναι ακόμη... «υπό δοκιμή»!

Λεπτομέρεια 4η: Μετά το πέρας εργασιών έχει την απαίτηση να κάνει και τα ψώνια για το σπίτι του.

Φυσικά όταν την ρώτησα: «Γιατί μωρή χαζή κάθεσαι και δεν φεύγεις από εκεί;» Μου απάντησε ό,τι πιο απλό: «Γιατί πού θα βρω δουλειά αλλού;» Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι που λένε —τα έξοδα τρέχουν.

Το τραγικό είναι πως ενδόμυχα σκέφτηκα πως κι’ εγώ το ίδιο θα έκανα. Έχει ήδη δύο μήνες που ζω κυριολεκτικά με δανικά φίλων. 20-20, 50-50 τα ευρώ, μου δανείζουν ευελπιστώντας πως τα Χριστούγεννα που θα εργαστώ κάνα μήνα θα βγάλω αρκετά να τους τα δώσω πίσω και να βγάλω τους επόμενους δυό μήνες.


Περίπτωση 4η

Εν συντομία θα τα πω και με λίγες λεπτομέρειες, γιατί η Δαμόκλειος σπάθι κρέμεται πάνω από το κεφάλι κάθε επώνυμου και μη blogger.

Φίλος εργάζεται σε σημαίνουσα επιχείρηση της Ξάνθης (επωνυμίες, ονόματα και λοιπά στοιχεία δεν αναφέρουμε) μαζί με περίπου άλλα τριάντα άτομα. Μετά από περίπου δύο χρόνια τους μαζεύει η επιχείρηση και τους λέει πως θα προβεί σε απολύσεις και επαναπροσλήψεις μέσω του... «Stage» κι άλλων τέτοιων προγραμμάτων. Αρχικώς υπέθεσα πως απλώς θέλουν να γλιτώσουν χρήματα και να πληρώνει το κράτος (δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι φορολογούμενοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) τους υπαλλήλους τους προς τόνωση της... επιχειρηματικότητάς τους. Ο φίλος μου όμως μου άνοιξε τα μάτια εξηγώντας:

«Βρε κουτό αγόρι. Δεν είναι μόνον τα χρήματα. Μετά το τρίτο έτος αρχίζουν τα δικαιώματα των υπαλλήλων ν’ αναβαίνουν. Δικαιούνται περισσότερες ημέρες άδειας τον χρόνο, αυξημένες χρηματικές απολαβές, αλλά και αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης. Αυτό είναι που τους καίει. Θέλουν να πληρώνουν λίγα (ή καθόλου μέσω προγραμμάτων), να απολύουν κατά το δοκούν, και να μην δίνουν άδειες.»

Έμεινα κι’ εγώ «μαλάκας» με το στόμα ανοιχτό...

Συμπέρασμα:

Ποια 700 ευρώ ρε παίδες;! 700 ευρώ είναι παράδεισος! Με το ζόρι πιάνουν τα 500 ευρώ στην πιάτσα! Και γαμώ τη μου! Σταματήστε πιά να μας αποκαλείτε με τέτοιο χαρακτηρισμό! Βρείτε κάτι άλλο. Αποκαλέστε μας η γενιά των απελπισμένων, των χαμένων, των θυμάτων, των νέο-προεπαναστατικών (ελπιδοφόρο αυτό), κάτι άλλο τέλος πάντων!

Γενιά των 700 ευρώ στα μούτρα σας!

—ΤΕΛΟΣ—
------------------------------------------------------------------------------------------------


Ακόμ' αυτή την άνοιξη,
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι...