Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Ιερή (μυθ)ιστορία



Από το μπλογκ του Ροΐδη αλίευσα την παρακάτω είδηση:





Όπως σωστά παρατήρησε ο Ροΐδης, η Δαμανάκη δεν τόλμησε να εστιάσει την κριτική της στα "ιερά" τέρατα. Προσέξατε όμως ποιο ήταν το επιχείρημα των "προσβεβλημένων" ιεραρχών;

"Το νέο μουσείο της Ακρόπολης πρέπει να ενώνει κι όχι να διχάζει".

Σας θυμίζει κάτι αυτή η φράση; Μήπως, έστω και λίγο, το σύνθημα "όλους εμάς ενώνει η Ελλάς"; Αυτό πάλι, σας θυμίζει κάποιους;

Από πότε η ιστορία και η αλήθεια πρέπει να θυσιάζονται στο όνομα της όποιας υποτιθέμενης ενότητας; Οι "προσβεβλημένοι" ιεράρχες, με τον πιο πρόστυχο τρόπο ομολογούν ότι η λογοκρισία είναι επιβεβλημένη για λόγους "εθνικής ενότητας". Και φαίνεται ότι το θέλημά τους είναι ... θέλημα Θεού! Γι' αυτό άλλωστε σήμερα έχουν περάσει στη συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων παραμύθια σαν το κρυφό σχολειό, ορθωμένα λάβαρα της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου, αντιστασιακό φρόνημα, καλόγεροι προστάτες των γραμμάτων και άλλα όμορφα και γραφικά.

Απέναντι στη μυθοπλασία της προστυχιάς, βάζω τρεις ποιητές.

Πρώτο το Σολωμό, που δίδασκε ότι εθνικό πρέπει να θεωρείται ό,τι είναι αληθινό. Για τους ιεράρχες μας προφανώς ισχύει το ανάποδο.

Δεύτερο τον Παλαμά, και αντιγράφω ένα ποίημά του που μου θύμισε ο σχολιαστής του Ροΐδη "Ίων":

Του ρασοφόρου σύντριψεν ο πέλεκυς κι η αξίνα
Τα μεγαλόχαρα είδωλα στα βάθη των Ναών,
Των συντριμμένων η Ψυχή δεν χάθηκε μ’ εκείνα,
Φωτοπλανήτης έγινε στα χρέη των Ουρανών,
Όσο που νέα ζωντάνεψε αγαλματένια κρίνα
Στου διαλεχτού το λογισμό, στους κήπους των Σοφών.

Τρίτο και καλύτερον τον Καβάφη:

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
Γιατί τους διώξαμεν απ' τους ναούς των,
Διόλου δεν πέθαναν γι΄ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη.


Για τη συνέχεια, αντιγράφω ένα αρκετά διαφωτιστικό απόσπασμα από το έργο "Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα Υπέρ των Ιερών", του ρήτορα Λιβάνιου (4ος αι.)

Λέει λοιπόν εκεί για τους ρασοφόρους μοναχούς της εποχής του:

"Αυτοί όμως που είναι ντυμένοι στα μαύρα και τρώνε περισσότερο από τους ελέφαντες και πίνουν τόσο πολύ ώστε να προξενούν αηδία σε όσους συνοδεύουν τις οινοποσίες τους με ύμνους, αλλά καταφέρνουν να το κρύβουν χρησιμοποιώντας τεχνάσματα που τους κάνουν να φαίνονται ωχροί, αυτοί οι άνθρωποι, ενώ ο νόμος βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, επιτίθενται κατά των ιερών με ξύλα και πέτρες και σίδερα, ή ακόμη και μόνο με τα χέρια και τα πόδια τους. Έπειτα ακολουθεί ολοκληρωτική καταστροφή των ναών και αφαιρούνται οι σκεπές και γκρεμίζονται οι τοίχοι και διαμελίζονται τα αγάλματα και ξεριζώνονται οι βωμοί και οι ιερείς [σ.σ. οι εθνικοί] έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στη σιωπή και το θάνατο.Κι έτσι η μία καταστροφή φέρνει δεύτερη και τρίτη, και τα τρόπαια συγκεντρώνονται το ένα μετά το άλλο κατά παράβαση του νόμου".

(μετάφραση Αφροδίτη Καμάρα, εκδόσεις "Κατάρτι")

Για τη διαχρονική δράση και τα ανδραγαθήματα των μοναχών, εμβόλιμο ένα ακόμα βίντεο από την αντιστασιακή τους στάση κατά το Β' Π.Π., που γέμισε με ελπίδα και υψηλό φρόνημα την κατακτημένη Ελλάδα:




Τελειώνοντας, ας κλείσουμε με μία διαχρονική δήλωση κάποιου "μακαριστού", θαυμαστή της φασιστοφυλλάδας "Στόχος":




Μετά και από την κορυφαία αυτή δήλωση, δε μένει παρά να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο προσβλήθηκαν οι ιεράρχες μας από τις εικόνες με τις αγαθοεργίες των ομοϊδεατών προγόνων τους. Αφού το είπε και ο μακαριστός τους: δεν καταστρέφαν την Ακρόπολη. Την σέβονταν και την εξαγιάζαν!

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύω την εξαιρετική ανάρτηση του Ελίκα, που δίνει όλες τις αναγκαίες απαντήσεις σε όσους υποστηρίζουν την αποχή από τις κάλπες (κάποιοι ίσως βρούνε κι άλλες, αλλά αυτές νομίζω φτάνουν).

Νιώθω λίγο σαν Πρέκας που σπάει τη σιωπή του μετά από μήνες απουσίας από τα ιστολόγια (μας φάγανε οι τεμπελιές), κι αυτό με δανεική φωνή, όμως αξίζει τον κόπο.

Η υψηλοτάτη επισκεψιμότητα του βλογίου μου ελπίζω να βοηθήσει το μήνυμα του αρθρογράφου να πιάσει τόπο, κι αυτό θα φανεί με την ελάχιστη αποχή ψηφοφόρων των προσεχών εκλογών. Γιατί όπως έλεγε κι ο ποιητής: "όσο μπορείς".

---------------------------------------------------------

Το κείμενο που ακολουθεί έχει στόχο να αντικρούσει 10 από τα πλέον δημοφιλή επιχειρήματα υπέρ της αποχής από την εκλογική διαδικασία. Θεωρώντας ότι στις 7 Ιουνίου διακυβεύεται ένα μεγάλο στοίχημα, σας παροτρύνω να το αναδημοσιεύσετε ελεύθερα, όπως και να αναρτήσετε το σχετικό banner (αντιγράφοντας τον κώδικα που το συνοδεύει). Θα σας παρακαλούσα μόνο να μην αλλοιώσετε το περιεχόμενο και να μην ξεχάσετε να αναφέρετε την πηγή. Καλό βόλι.

http://www.flickr.com/photos/9357183@N07/3561295554/sizes/o/



Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής

1. Όλοι ίδιοι είναι και σιγά μην αλλάξει τίποτα.

Άρα ας ακολουθήσουμε το δρόμο της μοιρολατρίας κι ας ανεχθούμε τη διαφθορά, την ασυδοσία και την κοινωνική αδικία που μας ταλαιπωρούν τόσες δεκαετίες. Ας μην τολμήσουμε να κάνουμε τίποτα, γιατί είμαστε αδύναμοι, φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Ας περιμένουμε παθητικά το επόμενο σκάνδαλο, το επόμενο ξεπούλημα, το επόμενο θύμα. Κι ας αρκεστούμε στο να γκρινιάζουμε μεταξύ μας, κατηγορώντας όλους τους άλλους που σκέφτονται ακριβώς όπως εμείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον θα είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ποτέ.

2. Δεν θέλω να στηρίξω αυτό το πολιτικό σύστημα.

Η δυνατότητα ψήφου δεν στηρίζει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, εκτός κι αν σκοπεύεις να επιλέξεις ένα από τα δύο κόμματα που παραδοσιακά εναλλάσσονται στην εξουσία. Αντιθέτως, η αποχή συντηρεί τις μέχρι τώρα ισορροπίες και ευνοεί τις παρατάξεις που έχουν χτίσει τη δύναμη τους στην πελατειακή λογική και την οπαδική νοοτροπία. Αν θέλεις λοιπόν να δεις τον δικομματισμό να θριαμβεύει για άλλη μια φορά, πήγαινε για μπάνιο. Διαφορετικά, κάνε την παρουσία σου αισθητή με την ψήφο σου και άλλαξε το πολιτικό τοπίο. Με λίγη καλή τύχη, ίσως καταφέρουμε να δούμε κάποια στιγμή και απλή αναλογική στις βουλευτικές εκλογές. Η ευκαιρία υπάρχει, στο χέρι μας είναι αν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.

3. Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα.

Υπάρχουν δεκάδες πολιτικά κόμματα που καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος ιδεολογίας και μεθοδολογίας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο που να θεωρείς ιδανικό, σίγουρα υπάρχει κάποιο με το οποίο συμφωνείς περισσότερο. Μπες στον κόπο να ψάξεις τις θέσεις τους αναλυτικά, ιδίως αυτές που αναφέρονται σε θέματα που σε αφορούν άμεσα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να επιλέξεις να ανήκεις κάπου, ούτε ότι θα πρέπει να εμπιστευτείς τα πάντα σε πρόσωπα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Συμμετέχοντας σε εσωκομματικές διαδικασίες ή απλά ασκώντας πιέσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, έχεις τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις το κόμμα της επιλογής σου προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Και φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να το απορρίψεις στις επόμενες εκλογές και να προτιμήσεις κάποιο άλλο.

4. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να συμμετέχεις πέρα από το να επισκέπτεσαι την κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια.

Και ποιος είπε ότι το ένα αναιρεί το άλλο; Από πού κι ως πού η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αποκλείει τη συμμετοχή σε άλλου είδους δράσεις; Ή μήπως αν κάποιος πάει και ψηφίσει γίνεται αυτομάτως κομματικό στρατιωτάκι και του απαγορεύεται να στηρίζει δραστηριότητες που δεν εγκρίνει η ηγεσία της παράταξης του; Αυτά είναι αστεία πράγματα, όπως αστείο είναι και να νομίζει κανείς ότι όλες οι πορείες, όλες οι συνελεύσεις και όλες οι συλλογικές διεκδικήσεις μαζί μπορούν να υποκαταστήσουν το δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το να αφιερώνει κάποιος χρόνο και ενέργεια από τη ζωή του για να ασχοληθεί με την πολιτική και μετά να φοβάται να πάει στις εκλογές να ψηφίσει ισοδυναμεί με κλωτσιά σε μία καρδάρα γεμάτη γάλα.

5. Η συνειδητή αποχή είναι πολιτική θέση.

Αόριστη και αόρατη, στο ίδιο ακριβώς τσουβάλι με την αποχή της άγνοιας και της αδιαφορίας. Χωρίς δυνατότητα να εκφράσει δημόσιο λόγο στο ευρύ κοινό. Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση να προβεί σε αποτελεσματικές κοινωνικές δράσεις. Χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα μέσα και στα θεσμικά όργανα. Και χωρίς πιθανότητα να παρέμβει στο εσωτερικό των πολιτικών παρατάξεων για να αλλάξει τις δομές και τη νοοτροπία τους. Ουσιαστικά, η “συνειδητή” αποχή το μόνο που κάνει είναι να φιμώνει την ιδεολογία από την οποία προέρχεται, επιτρέποντας να διαιωνίζονται τα αρνητικά στερεότυπα που προσάπτουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο όλοι όσοι έχουν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση του.

6. Είμαι οπαδός της αμεσοδημοκρατίας και δεν πιστεύω σε εκπροσώπους.

Ωραία, και πώς ακριβώς θα φτάσουμε κάποια στιγμή στην ουτοπία της αμεσοδημοκρατίας; Με επανάσταση; Ας είμαστε σοβαροί… Μέχρι να το επιτρέψουν οι τεχνολογικές και κοινωνικές εξελίξεις θα είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαζόμαστε σε εκδοχές του σημερινού μοντέλου. Με εκπροσώπους που – σε έναν ιδανικό κόσμο – θα έχουν τις ικανότητες και το ήθος να διαχειριστούν περίπλοκα ζητήματα που καμία μαζική συνέλευση δεν μπορεί να λύσει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την κλίμακα για την οποία συζητάμε. Η Ελλάδα έχει κάπου έντεκα εκατομμύρια πολίτες, η Ευρωπαϊκή Ένωση μισό δισεκατομμύριο. Χωρίς εκπροσώπους και φορείς δεν είναι εφικτό να λειτουργήσει το σύστημα. Και για να γίνει το σύστημα πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό είναι απαραίτητες οι εκλογές. Η προοπτική να μην υπάρχει καθόλου σύστημα είναι απλά αφελής, εκτός αν κάποιος ονειρεύεται μία Ευρώπη που θα αποτελείται από εκατομμύρια ολιγομελή και αυτόνομα κοινόβια. Τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο πάντως ήταν λίγο μετά την εποχή των παγετώνων.

7. Καλύτερα να κάνουμε εκλογική απεργία για να ρίξουμε το σύστημα.

Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά, κι ούτε πρόκειται. Μάλιστα, όσες φορές επιχειρήθηκε συντονισμένα είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως και να ‘χει, είτε το ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές φτάσει το 30% είτε το ξεπεράσει, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να φτάσει στο σημείο να ακυρώσει την όλη διαδικασία. Ακόμα κι αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον όμως, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν να εκλείψει ο κοινοβουλευτισμός, ανοίγοντας το δρόμο σε αυτόκλητους “σωτήρες” να αντικαταστήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα με τη δικτατορία της αρεσκείας τους. Θέλεις να συμβάλλεις σε μία τέτοια προοπτική;

8. Αν υπήρχε ενωμένη και ισχυρή αριστερά θα πήγαινα να ψηφίσω.

Και πώς ακριβώς περιμένεις να υπάρξει όσο δεν ψηφίζεις; Σα να μην έφτανε το ανοιχτό τραύμα της μακρόχρονης διάσπασης, από τη στιγμή που αποφασίζεις να απέχεις συντηρείς τα μικροπολιτικά παιχνίδια, την ηττοπάθεια, την οπισθοδρόμηση, την πόλωση, τον παλαιοκομματισμό και τη μίζερη καθαρολογία των ευκαιριακών μικρομάγαζων. Το χειρότερο όμως είναι ότι άθελα σου ενισχύεις όλα τα κόμματα που βρίσκονται στον ιδεολογικό αντίποδα όσων πιστεύεις. Αν θέλεις μια καλύτερη και ενωμένη αριστερά λοιπόν, δεν έχεις παρά να ψηφίσεις το κομμάτι που θεωρείς περισσότερο υγιές και να βοηθήσεις να αναδειχτούν τα πρόσωπα που εμπιστεύεσαι περισσότερο. Κι αν δεν μπορείς να αποφασίσεις ποια αριστερά θέλεις, τουλάχιστον ψήφισε κάποιο μικρό και ανώδυνο κομμάτι της ώστε να αυξήσεις τη συνολική δυναμική της.

9. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Κι αν η αποχή μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο δεν θα την συνιστούσαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Από την Αυριανή μέχρι τον Πρετεντέρη, κι από τον Παπαχελά μέχρι το Άλτερ, η καθεστωτική προπαγάνδα επιμένει να προωθεί την αποχή ως μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος. “Πηγαίνετε για μπάνιο”, “εκμεταλλευτείτε το τριήμερο”, “μαυρίστε τους κάνοντας ηλιοθεραπεία”. Οι στυλοβάτες της διαπλοκής γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάθε χαμένη ψήφος συντηρεί τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων. Θα τους κάνεις τη χάρη;

10. Δεν πιστεύω στην δημοκρατία.

Το μόνο σύστημα στο οποίο δεν έχουν οι πολίτες δικαίωμα ψήφου είναι η δικτατορία – του χουντικού, του μονάρχη ή του προλεταριάτου. Ακόμα και στην αναρχία, η έννοια της αμεσοδημοκρατίας στηρίζεται στις ομόφωνες αποφάσεις ενός συνόλου. Λυπάμαι που σου το λέω λοιπόν, αλλά αν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, όποια λέξη και να χρησιμοποιείς για να περιγράψεις τον εαυτό σου, είναι καιρός να παραδεχτείς ότι είσαι απλά άλλος ένας φασίστας.

Ε, αφού το λέει κι η Αυριανή...

Ε, αφού το λέει κι η Αυριανή...

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Το διεφθαρμένο σύστημα παράγει μόνο διαφθορά (Αναδημοσίευση)

Από το http://mediaspotgr.blogspot.com/ αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο, που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ίσως να μη συμφωνούμε σε όλα, δείχνει όμως κατά τη γνώμη μου τη σωστή κατεύθυνση, για να ξεφύγουμε από τη σημερινή φτιασιδωμένη δικτατορία.


Η δημοκρατία ανήκει στο λαό, είναι κτήμα του και πρέπει να την ορίζει.

Το σημερινό πολιτικό σύστημα το μόνο που μπορεί να παράγει είναι διαφθορά.
Είναι το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι με το υπάρχων σύστημα, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα και χρόνια προβλήματα της κοινωνίας, αλλά και των θεσμών.

Η αλλαγή στην διακυβέρνηση, και η άνοδος στην εξουσία άλλου κόμματος ή και συνασπισμού κομμάτων, δεν θα επιφέρει καμία αλλαγή εκτός της αλλαγής στα ονόματα του πρωθυπουργού και των υπουργών. Και βεβαία και την αλλαγή των ονομάτων που θα εμπλέκονται στα νέα και μελλοντικά σκάνδαλα.

Το σύστημα έδωσε και διέφθειρε στο έπακρο όλο το πλέγμα του κοινωνικού και πολιτικού ιστού. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα αυτή είναι από την συνολική αλλαγή των πολιτικών θεσμών.
Αλλιώς όσα χρονιά και να περάσουν, η μόνιμη είδηση θα είναι η αποκάλυψη, ανεξαρτήτου κόμματος που κυβερνά, των διεφθαρμένων υπουργών, κρατικών παραγόντων, λειτουργών και συντεχνιών της εξουσίας. Οι οποίοι όταν νέμονται την εξουσία επιβάλουν το συμφέρον των λίγων σαν υπέρτατο νόμο του κράτους.

Απλές αλλά ριζικές αλλαγές μπορούν να φέρουν το λαό και τον πολίτη στο κέντρο της εξουσίας. Να ορίζει εκείνος και μονό εκείνος την τύχη και την μοίρα του. Τότε θα μιλάμε για δημοκρατία, αλλά και για διέξοδο τόσο από την κρίση που μαστίζει τη χώρα, σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς, καθώς και από την διαφθορά που την πνιγεί. Τότε μόνο θα έχει ελπίδα ο τόπος.

Μια Ελλάδα που θα ανήκει στο λαό της και όχι στα συμφέροντα που καταπατούν τα δικαιώματά του, αλλοιώνουν την βούληση του, τον καταπιέζουν, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, μόνο και μονό για να διατηρούν τα προνόμια τους εις βάρος του λαού. Μιας μασκαρεμένης δικτατορίας που διασφαλίζει τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, επιβάλλοντας νόμους για να τα νομιμοποιεί.

Η δική μας πρόταση είναι.

1. Άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής, για να μπορεί να αποτυπώνεται χωρίς εκλογικούς νόμους-παρωδίες η βούληση του λαού. Οι εκλογές γίνονται για να αποφασίζει ο λαός και όχι για την αρπαγή της εξουσίας από τα κόμματα που μαγειρεύουν με νομούς τα αποτελέσματα της λαϊκής ετυμηγορίας.

2. Όταν η αποχή (αποχή, άκυρα και λευκά) στις εκλογές ξεπεράσει το 50% + 1 ψήφο, του εκλογικού σώματος, αυτό θα εκλαμβάνεται σαν αποδοκιμασία του λαού, τόσα στα προγράμματα των κομμάτων όσο και στο πρόσωπο των πολιτικών αρχηγών και των κομμάτων στο σύνολο τους. Άμεση συνέπεια η επανάληψη των εκλογών εντός μηνός με άλλους, νεοεκλεγμένους, από το σύνολο των μελών του κόμματος, πολιτικούς αρχηγούς οι οποίοι θα καταθέτουν και ανάλογο νέο πρόγραμμα.

3. Ανάλογα της αποχής (αποχή, άκυρα και λευκά) αφαιρείται και ανάλογος αριθμός βουλευτών από των αριθμό των 300. Αποχή 10% σημαίνει 30 βουλευτές λιγότεροι, και συμπλήρωση του αριθμού με ανάλογη εκπροσώπηση πολιτών με κλήρο , για μονοετή θητεία κάθε φορά, από τους εκλογικούς καταλόγους.

4. Μετά την συμπλήρωση της διετίας από τις εκλογές, οι πολίτες με την συγκέντρωση του 50% των υπογραφών του εκλογικού σώματος θα μπορούν να ζητούν την προκήρυξη εκλογών. Ανάλογος νόμος υπάρχει στην Καλιφόρνια, και έχει ενεργοποιηθεί αρκετές φορές.

5. Άμεσος διαχωρισμός των εξουσιών. Διαχωρισμός της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία . οι βουλευτές δεν θα μπορούν να ασκούν εκτελεστική εξουσία. Θα νομοθετούν και θα ψηφίζουν. Η δικαστική εξουσία θα είναι ανεξάρτητη και δεν θα διορίζονται τα μέλη του Ανώτατου δικαστηρίου από την εκάστοτε κυβέρνηση. Θα ψηφίζονται από το δικαστικό σώμα και από το σύνολο των μελών των δικηγορικών συλλόγων.

6. Μονοετής βουλευτική ιδιότητα σε 50 πολίτες που επιλέχτηκαν δια κληρώσεως από το εκλογικό σώμα , επιπλέον των 300 βουλευτών. Έτσι ώστε όλοι να μπορούν να συμμετέχουν στην δημοκρατία και άμεσα.

7. Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας κατευθείαν από το λαό, και απόδοση σε αυτόν ρυθμιστικών καθηκόντων. Να καταστεί ο πρόεδρος της δημοκρατίας εγγυητής και ρυθμιστής του πολιτεύματος από μαριονέτα για τις παρελάσεις και τα πανηγύρια.

8. Κατάθεση των προεκλογικών προγραμμάτων των κομμάτων, και των δεσμεύσεων τους προς το λαό, σε ειδική αρχή που θα δημιουργηθεί γι΄ αυτό το σκοπό. Η αρχή θα ευθύνεται για την μη παρέκκλιση του προγράμματος και θα έχει ως αρμοδιότητα της την επίβλεψη των δεσμεύσεων.
Δεν θα μπορεί ένα κόμμα αλλά να λέει προεκλογικά και άλλα να πράττει μετά ως κυβέρνηση. Αυτό θα είναι αντισυνταγματικό. Για να αλλάξει τις προεκλογικές της θέσεις η κυβέρνηση θα πρέπει να προσφεύγει σε νέα λαϊκή ετυμηγορία.

9. Καθιέρωση Δημοψηφίσματος για όλα τα μεγάλα οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά ζητήματα, με την σύμφωνη γνώμη του 50% των βουλευτών, και των εκλεγμένων και των δια κληρώσεως αντιπροσώπων, που συνθέτουν την βουλή . Ή με την κατάθεση υπογραφών του 50% του εκλογικού σώματος.

10. Τα πολικά κόμματα πρέπει να είναι φορείς δημοκρατίας και να εκφράζουν τον λαό. Ψήφιση των οργάνων του κάθε κόμματος, του προγράμματος του και του αρχηγού του, από το σύνολο των μελών του κόμματος .

Έτσι με αυτούς τους απλούς τρόπους μπορεί ο λαός να εκφράσει την βούληση του και η εξουσία να πηγάζει πραγματικά από τον λαό. Κανένας όμως δεν το θέλει αυτό, γιατί η σημερινή κατάσταση, όπως και όλες των προηγουμένων δεκαετιών ήταν άλλοτε απροκάλυπτες και άλλοτε καλυμμένες δικτατορίες.

Τέρμα στα ψέματα και στα ψευτοδιλήμματα περί κομμάτων και πολιτικών. Το θέμα είναι θεσμικό και αντιμετωπίζεται μόνο με ουσιαστική θεσμική αλλαγή και συμμετοχή του πολίτη στην διακυβέρνηση.

Δεν θέλει πια να είναι θεατής ο λαός, σε ένα έργο που παίζεται χωρίς αυτόν, για να εξυπηρετεί συμφέροντα και τα προνόμια λίγων. Ο πολίτης θέλει τώρα να διαφεντεύει το παρόν και μέλλον του, και να ορίζει αυτός την ζωή του.