Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΚΑΤΑΝΥΞΗΣ




Το παρόν ιστολόγιον αναστέλλει προσωρινώς τη λειτουργία του, καθότι ο γράφων θα μεταβεί από εσπέραν εις τας εξοχάς, προκειμένου να εορτάσει το Ελληνικόν Πάσχα, και μεταλαμπαδεύοντας στη βάρβαρον ύπαιθρον τον πολιτισμό του (TV, Play Station, super Hi Fi για να φτάνει σε όλο το χωριό ο ήχος από ευλαβικά καψουροάσματα κλπ). Με μεγάλη δε αγωνία θα αναμείνει καρτερικά την ώρα της Αναστάσεως, κατά την οποία ο φιλεύσπλαχνος Θεός θα πατήσει και φέτος "delete" εις τας αμαρτίας μας.

Την Κυριακή η ολύμπια γεύση του οβελία θα τον αποζημιώσει διά την τιτάνια θέληση ήτινα απαιτεί η νηστεία, βιβρώσκων επί τεσσαράκοντα συναπτάς ημέρας μόνον αστακομακαρονάδας, μυδοπίλαφον, και χοχλίους.


Συνοδεύον ανάγνωσμα: "Εξοχική Λαμπρή" (Αλ. Παπαδιαμάντης).

Σας εύχομαι ολοψύχως καλές γιορτές, με το καλό να πάτε και με το καλό να γυρίσετε. Αν και οι δρόμοι συντηρούνται άριστα από το ελληνικό κράτος (γι' αυτό άλλωστε αυξήσαν και τα διόδια), καλού κακού να είστε προσεκτικοί.

Και να βιώσετε την Άνοιξη.



Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Εξιλέωση (βλογοπαίγνιον)

Πιστός στην υπόσχεση που έδωσα στον Polsemannen, κατόπιν προσκλήσεώς του, αναλαμβάνω την αυτο-τιμωρία του ξεβρακώματος, για να μάθω να μην τα βάζω με γραφικούς παππούληδες που πάσχουν από εθνικιστική αποβλάκωση.

Ίδε ο θολοκουλτούρ άνθρωπος:

1. Όνομα:
Νάσος Νασόπουλος (frapdigo μη γελάς!!!)

2. Γενέθλια:
30/2

3. Ζώδιο:
Υδροχόος με ωροσκόπο Τοξότη. Σύμφωνα με επιστημονικό άρθρο, ο συνδυασμός αυτός ανήκει σε χαρισματικές προσωπικότητες, με σπάνια ευφυία και ηγετικό ταλέντο. Δοξάστε με.

4. Χρώμα μαλλιών:
Μαύρα (ακόμα).

5. Χρώμα οφθαλμών:
Καστανά, βάλλοντα σπίθας.

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ;
Ε, σαν παιδί κι εγώ.

7. Είδος μουσικής που ακούς:
Καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, από κλασική μέχρι ντεθμεταλλιές. Θεία μετάληψη σε σκυλάδικα σπανίως, και μόνο λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων.

8. Χαρακτήρας DISNEY/WB
Συλβέστρος (κι εγώ), γιατί είναι ψυχούλα, σε αντίθεση με τον σπαστικό τον Τουίτη (ο Τουίτης, του Τουίτου, τον Τουίτη).

9. Ποιος φίλος σου μένει πιο μακρυά;
Αυτή τη στιγμή το μυαλό μου φτάνει μέχρι τα Γιάννενα.

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
Καφέ και ίντερνετ.

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι;
Ένα μπρελόκ απ’ το στρατό, το οποίο έχω μετατρέψει σε μπεγλέρι, και με βοηθά να μη σκέφτομαι το τσιγάρο που το’κοψα.

12. Τι έχεις στον τοίχο σου;
Μια αφίσα που αναπαριστά την αρχαία Ακρόπολη των Αθηνών (σιγά μην άφηνα το μονοπώλειο στον Άδωνιι).

13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου;
Περιοδικά φιλοσοφικού και πολιτικού περιεχομένου (να λείπουν τα ειρωνικά χαμόγελα!).

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει, τι θα έκανες;
Τον... Κινέζο.

15. Αγαπημένος αριθμός:
Ένα όμορφο, ολοστρόγγυλο 8.

16. Αγαπημένο όνομα:
Παρθενία Παπαμουνάκη (δε θυμάμαι πού το διάβασα).

17. Τα χόμπυ σου:
Εκγύμναση μπιροκυλιακών, κηπουρική, ιντερνέτιον, μακρόχρονο χάζεμα του ουρανού και των δέντρων.

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα;
Γερμανία (απωθημένο).

19. Μια ευχή για το μέλλον:
Να βρεθεί το αντίδοτο κατά του λευκού πηχτού μικροβίου που κρατά μαστίγιο.

20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;
Αρχαία Ελλάδα, μεταξύ άλλων και για να άκουγα την προφορά τους, που διέφερε από τον τρόπο που διαβάζουμε σήμερα τα αρχαία.

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Την κοπέλα μου, κρατώντας την στα στιβαρά μου μπράτσα, και βγαίνοντας έξω μπαρουτοκαπνισμένος, σε σλόου μόσιον και με μουσική υπόκρουση το soundtrack του Braveheart!

22. Αγαπημένο λουλούδι:
Τσουκνίδα (άγρια όμορφη, απλησίαστη, εδαφοβελτιωτική, νόστιμη στις πίτες, και παρεξηγημένη).

23. Αγαπημένη σειρά:
Ντεν βλέπει πολύ τηλεόραση, ντιαβολοκούτι!

24. Αγαπημένη ταινία:
Μαντέψτε το απ’ την ερώτηση 21. Επίσης Dogville, Mullholand Drive (ελπίζω η ορθογραφία να είναι σωστή).

25. Αγαπημένο τραγούδι:
Echoes (Pink Floyd).

26. Αγαπημένο βιβλίο:
Ομήρου Οδύσσεια, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά ,και... και ... και ....

27. Αγαπημένο ζώο:
Λύκος (ή έστω λυκόσκυλο).

28. Αγαπημένο ρούχο:
Καθαρό να’ναι κι ό,τι να’ναι!

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Βέγγος, Κωνσταντάρας (από λίγες και καλές ταινίες).

30. Αγαπημένο χρώμα:
Μαύρο (Εναλλακτικά: μπλε του μεσονυχτίου).

31. Αγαπημένο φαγητό:
Τρυφερό μοσχάρι (χωρίς πολλές ίνες) κοκκινιστό με τηγανιτές πατάτες.

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι?
Με τον «ισοβίτη» του Αρκά, ευτυχώς και με στοιχεία από Μοντεχρήστο.

33. Κακή συνήθεια:
Γαμωσταυρίδια, αν κάτι δε μου πάει καλά.

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Σεμνότητα και ταπεινότητα :Ρ.

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Αγαρμποσύνη και αφηρημάδα (όχι πως ενοχλεί εμένα, κάποιες φορές όμως ενοχλεί τους άλλους!).

36. Συνηθισμένη ατάκα:
Λοιπόν!

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Βοηθός του Λιακόπουλου, με ειδίκευση στην παλιοκουφάλα γη.

38. Μεγαλύτερος φόβος:
Να βγει αληθινή η παραπάνω απάντηση.

39. Η καλύτερη pizza:
Της μαμάς.

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι:
α) νόστιμα και βιολογικά (κότες, κουνέλια και αιγοπρόβατα)
β) πιστοί σύντροφοι (σκύλοι)
γ) ευχάριστα, αν και αχάριστα (γάτες)
δ) δυστυχισμένα (πουλιά, χάμστερ και όποιο άλλο βρίσκεται εκτός φυσικού του περιβάλλοντος).

Με τη σειρά μου θα προσκαλέσω κι εγώ το Βιολόγο για ένα ξεβράκωμα χωρίς φόβο και πάθος, προκειμένου να συγχωρεθεί για τις πρόσφατες συκοφαντίες του ενάντια στους αξιότιμους και αξιόπιστους κυρίους Άδωνιι και Χαρδατρέλα.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Τα «ζιγκ-ζαγκ» των γενναίων της ηθικής.

Το να ασχολείται κανείς με το παραλήρημα του κάθε νοητικά πειραγμένου γερο-ναζί, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως χόμπυ για να περνά χαριτωμένα ο ελεύθερος χρόνος. Όταν όμως υιοθετείται τέτοιο παραλήρημα από τη νεολαία ενός κόμματος της Βουλής, κι από φορείς της δικαστικής εξουσίας, φέρνοντας τη χώρα μας ένα βήμα πιο κοντά σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, προσδίδει στο «χαριτωμένο» χόμπυ μας μία πικρή γεύση, και μία αίσθηση χρέους.

Ο λόγος φυσικά για την απομάκρυνση από τις σχολικές βιβλιοθήκες του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου «Ζιγκ-Ζαγκ στις Νερατζιές», εκδ. Κέδρος (8η έκδοση στα χέρια μου).

Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα.

Πρώτον, ιδού οι θέσεις του Πλεύρη για το βιβλίο, και οι αποδείξεις του:





Δεύτερον, ιδού τα σχόλια των μελών του φόρουμ της ΝΕ.Ο.Σ. :
http://www.neos-forum.com/viewtopic.php?t=7991&postdays=0&postorder=asc&start=0

Τρίτον, για τη δικαστική απόφαση και τις συνέπειες, ιδού το έξοχο άρθρο του Ροΐδη:
http://roides.wordpress.com/2008/04/15/plev15apr08/

Εάν δεν γνωρίζετε το θέμα, παρακαλείσθε να ανατρέξετε και στις τρεις παραπομπές, προκειμένου να κατανοήσετε τη συνέχεια.

Θα χωρίσω το άρθρο μου σε τρία μέρη. Στο πρώτο, θα εξετάσω τις «αποδείξεις» του Πλεύρη ότι «το βιβλίο είναι ένα πορνογράφημα, ένα χυδαιογράφημα κι ένα διεστραμμένο βιβλίο» (0:49 κ.ε. στο βίντεο). Στο δεύτερο μέρος, θα κάνω σύντομη ανασκόπηση στο ηθικό μεγαλείο του επικριτή Πλεύρη. Τέλος στο τρίτο, θα επισημάνω την ύπαρξη ενός πορνογραφήματος-χυδαιογραφήματος στις σχολικές βιβλιοθήκες, και θα παρακαλούσα τους ηθικούς πατριώτας να φανούν συνεπείς με τον εαυτό τους, και να ζητήσουν την απαγόρευσή του.


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Πλεύρης, ο αξιόπιστος ερευνητής.

Έχει τεράστια αξία η κατανόηση πως κάποιες φράσεις, αποκομμένες από το πλαίσιό τους, μπορούν να δώσουν το ανάποδο νόημα. Αυτό φαίνεται να το αντιλαμβάνεται καλά ο Πλεύρης, όχι όμως και οι χάφτες που καταπίνουν αμάσητες τις «αποδείξεις» του.

Λέει λοιπόν για το βιβλίο (1: 50 κ.ε.):

«Έχουμε μία διαστροφή ενός έρωτος, ο οποίος ανεπτύχθη μεταξύ μιας κοπέλας και ενός ψυγείου». Και στη συνέχεια διαβάζει το σχετικό απόσπασμα.

Αν όμως μπει κάποιος στον κόπο να διαβάσει και το βιβλίο, θα καταλάβει εντελώς άλλα. Η Νίνα είναι μία έφηβη ερωτευμένη με έναν συνομίληκο (άνθρωπο!), τον Στέφανο. Στο οικογενειακό καφενείο που δουλεύει, όποτε βρίσκει ευκαιρία πηγαίνει στη βεράντα, πίσω από την κουζίνα (με ψυγείο ;-)) του καφενείου, ονειροπολεί τον έρωτά της και λέει συνέχεια «σ΄αγαπώ». Η σκηνή με το ψυγείο, σωστά τοποθετημένη στο πλαίσιό της, ερμηνεύεται αβίαστα: Το «σ’ αγαπώ» της κοπέλας απευθύνεται στο νεαρό αγόρι, και αγκαλιάζοντας το ψυγείο φαντάζεται πως αγκαλιάζει το αγόρι αυτό (βλ. στο βιβλίο το κεφ. 6, σελ. 74-80).

Διαπίστωση προς έφηβες ερωτοχτυπημένες: Εάν ονειρεύεστε τον αγαπημένο σας, και, αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι, φαντάζεστε πως αγκαλιάζετε αυτόν, τότε –κατά Πλεύρη και πιστών αυτού- είστε ανώμαλες διεστραμμένες φετιχίστριες!!!


Πάμε στην άλλη πλευρική «απόδειξη» (2:30 κ.ε.):

Πλεύρης: «Διηγείται [ενν. η συγγραφέας] πόσο υπέροχο πράγμα είναι να είσαι άρρωστος...» κλπ.

Έλα όμως που δεν λέει αυτό!!!

Προσέξτε –λέω- πώς το πλαίσιο αλλάζει το νόημα. Περιγράφει η συγγραφέας μία κοπέλα σε νοσοκομείο, που θέλει να πειράξει, να τσιγκλίσει, να γίνει εκκεντρική με τους ασθενείς που νοσηλεύονται στον ίδιο θάλαμο. Αντιγράφω από το βιβλίο (σελ.18):

« Αυτή τότε [ενν. η κοπέλα] χόντραινε το παιχνίδι. Μπλοφάριζε. Έλεγε πόσο υπέροχο είναι να είσαι άρρωστος...» κλπ.

«Παιχνίδι και μπλόφα» λοιπόν λέει η συγγραφέας, «προτροπές για παιδιά» μάς λέει ο γερο-ψεύτης. Κι ο θαυμασμός για το δικέφαλο πέος ανήκει σε μια κυκλοθυμική κυράτζα, που δεν νομίζω ότι αποτελεί πρότυπο ανθρώπου: «Ένα δικέφαλο πέος, επιτέλους!, είχε ξεσπάσει μια γκαλερίστα κι ύστερα απότομα είχε πέσει σε κατατονία» (σελ. 18),

Οι ίδιες διαστρεβλώσεις και στην «απόδειξη» της μπίρας και του πούτσου (ουάου! σόκιν!). Δεν αποτελεί προτροπή στους μαθητές: «παιδιά μου, σας προτρέπω να περάσετε τη νέα χιλιετία με μία μπίρα και το πουλί στο χέρι», αλλά μάλλον αποτροπή: προσέξτε μην καταντήσετε έτσι!!!


Όσο για τις λέξεις «μαλάκας», «χέσε», «γαμήσου» κλπ., θα παρακαλούσα να βρεθεί ένα παιδί που κλονίστηκε η ψυχική του υγεία, όταν πρωτοδιάβασε (ή άκουσε) αυτές τις λέξεις. Προσοχή! Άλλο να απευθύνονται οι βρισιές σε σένα, και άλλο να μαθαίνεις απλά την ύπαρξη και τη σημασία τους.


Ο Πλεύρης απομόνωσε μερικές εκφράσεις από το πλαίσιό τους, τις ερμήνευσε όπως τον βόλευε, και κατόπιν με αυτή την ερμηνεία χαρακτήρισε ένα ολόκληρο βιβλίο, ότι τάχα είναι γεμάτο από τέτοια (καμία μα καμία σχέση, μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε).

Συμβουλή προς τους ΝΕ.Ο.Σ.ίτες: Με το να αποδέχεστε άκριτα τα ψέματα του Πλεύρη, αποδεικνύετε πως τον θεωρείτε αυθεντία (κι ας διαφωνείτε τάχα «σε πολλά»). Ελέγχετε τις πληροφορίες, και μην τις καταπίνετε αμάσητες, δίνοντας κάθε δικαίωμα να σας χαρακτηρίσουν χάφτες και αγαθοβιόληδες, και προσβάλλοντας έτσι (εσείς οι ίδιοι) την αξιοπιστία σας.



ΜΕΡΟΣ Β: Πλεύρης, ο ηθικοδιδάσκαλος του Γένους.

Εάν δεν απατώμαι, το βιβλίο του Πλεύρη «Εβραίοι, όλη η αλήθεια», δεν φέρει σήμα «ακατάλληλον δια ανηλίκους». Ας θαυμάσουμε λοιπόν μερικές παιδαγωγικές συμβουλές, οι οποίες απευθύνονται (προφανώς!) και στους μικρούς μας φίλους.

Αντιγράφω εκλεκτά αποσπάσματα του βιβλίου του, σταχυολογημένα από τον «ιό της Κυριακής» (http://www.iospress.gr/mikro2006/mikro20060715.htm). Εάν πιστεύετε ότι με τη σειρά μου αποκόπτω τις φράσεις από το πλαίσιό τους και αλλάζω το νόημά τους, δεν έχετε παρά να μου το Α-ΠΟ-ΔΕΙ-ΞΕ-ΤΕ κύριοι. Να σας ενημερώσω μόνο πως το βιβλίο το έχω στη διάθεσή μου (σε μορφή pdf, όχι που θα το πλήρωνα κιόλας).

Θαυμάστε ήθος:

o υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς ήταν «ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα του αιώνος» (σ. 885), ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των Ες Ες, «είχε υψηλόν ήθος» (σ. 871), ο οργανωτής της Νύχτας των Κρυστάλλων και εισηγητής του Ολοκαυτώματος Ράινχαρντ Χάιντριχ υπήρξε «έξοχος άνδρας» (σ. 842), ενώ «οι μεραρχίες των Ες Ες μάχονται με απαράμιλλον ηρωισμόν» (σ. 853). Με δυο λόγια, «τα Ες Ες και μάλιστα τα μάχιμα (τα Βάφεν Ες Ες) υπήρξαν οι ιππόται της σύγχρονης εποχής, ακατάβλητοι πολεμισταί εξ όλων των χωρών της Ευρώπης, οι οποίοι εθυσίασαν την ζωήν στο ιδανικόν μιας Νέας Τάξεως, διά τους πολιτισμένους Λαούς. Στις τάξεις των Ες Ες συγκαταλέγεται το εκλεκτότερον μέρος της Αρίας Φυλής» (σ. 871).
Το μόνο που βρίσκει [ενν. ο Πλεύρης] να τους προσάψει είναι ότι υπήρξαν πολύ φιλάνθρωποι, πολύ ευαίσθητοι και δεν κατάφεραν να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους:- «Ο Αδόλφος Χίτλερ κι ο εθνικοσοσιαλισμός στο θέμα των Εβραίων ετοποθετήθησαν με ειλικρίνεια, ευθύτητα και θαρραλέως. Αλλ’ ουδέποτε επρογραμμάτισαν -καλώς ή κακώς- την φυσικήν εξόντωσιν αυτού του εξωευρωπαϊκού λαού» (σ. 503).
- «Κρίμα. (Οι ναζί) έπρεπε να είχαν απαλλάξει την Ευρώπην από την εβραιοσιωνιστικήν παρουσίαν» (σ. 1204). - «Ο Μουσολίνι στα πολλά του λάθη προσέθεσε και το ότι δεν είχε σκοπό να εξοντώσει Εβραίους» (σ. 496)
- «Ο Γκέμπελς επεσήμανε τον ρόλον των Εβραίων στους βομβαρδισμούς πόλεων. Αλλο όπλο των Εβραίων, διά την εξαφάνισιν των Ευρωπαίων υπήρξε η παράτασις του πολέμου, ώστε να επαυξάνη συνεχώς η ολοκληρωτική καταστροφή της Ευρώπης» (σ. 511).
- «Οι Γερμανοί εσέβοντο την πολιτικοστρατιωτικήν ηγεσίαν των ηττηθέντων και ουδέποτε εδολοφόνησαν μαζικώς λαούς με βομβαρδισμούς αμάχων» (σ. 806) [σημ. δική μου: όπως στο Δίστομο π.χ., λαμπρό παράδειγμα ναζιστικής ανωτερότητας!]
- «Ο Χίτλερ απέναντι της Αγγλίας δυστυχώς ετήρησε ιπποτικήν στάσιν» (σ. 826).
- «Ο Χίτλερ υπήρξε εξαιρετικώς ευαίσθητος και εκ χαρακτήρος ηρνείτο να θυσιάση αμάχους, έστω και με αντάλλαγμα τη νίκη. Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής:
1. Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο, την Ευρώπη, από τους Εβραίους.
2. Δεν εχρησιμοποίησε τα ειδικά χημικά όπλα, που μόνο η Γερμανία διέθετε, διά να νικήση» (σ. 882).




Τι υπέροχη καθαρεύουσα, τι ευγενικές λέξεις, ούτε ίχνος βρισιάς! Και πάνω απ’ όλα: τι υψηλά νοήματα!

Εάν λοιπόν τα παιδάκια μάθουν λέξεις όπως «μαλάκας», «γαμώ» κλπ. καταστρέφεται η ψυχική τους υγεία. Αν όμως μάθουν με ωραίες λέξεις για τον «ιπποτισμό» των ναζί, το «λάθος» να μην χρησιμοποιείς χημικά όπλα, και προτρέπονται να μισούν και να βιαιοπραγούν εναντίον όποιου φέρει την ταμπέλα «Εβραίος», τότε χτίζουν μία υγιή προσωπικότητα, και αποτελούν την ελπίδα του τόπου.

Περαστικά σας.


ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Μάντεψε ποιος!

Αφού οι αγνοί υπερπατριώτες μας κόπτωνται τόσο για τις χυδαιότητες σε βιβλία, τα οποία φθείρουν το πνεύμα και την ψυχή των μαθητών, θα τους παρακαλέσω να φανούν συνεπείς με τον εαυτό τους, και να ζητήσουν επιμόνως την απόσυρση του βιβλίου ενός βλάσφημου συγγραφέα, που τα έργα του βρίθουν χυδαιοτήτων. Πάρτε μερικά πρόστυχα παραδείγματα από το θολοκουλτούρ έργο του:

1) -Γυμνάζομαι, πηδώ κι όταν πηδώ, χτυπούν στο κωλομέρι μου οι φτέρνες.
-Πλούσια τα ελέη στα βυζάκια σου.

2) Κι αν με βιάσει με το στανιό, χωρίς κουνήματα τ’ αρχίδια θα του πρήζω.

3) Μπροστά σου στέκομαι, μα φύλαξε τ’ αρχίδια σου απ’ την κακιά τη σκύλα.

4) Άλλος πηγαίνει σε τσαγκάρη νεαρό και πουτσαρά και τέτοια λέει: «Καλέ τσαγκάρη, το δαχτυλάκι του ποδιού της γυναικούλας μου το τρυφερούλι το σφίγγει το λουρί του πέδιλου. Πέρνα το μεσημέρι, βάλτο στο καλαπόδι, να φαρδύνει» [σημ.: το πιάσατε το υπονοούμενο του πρόστυχου].

5) Αλλά και μεις, γυναίκες, ας γδυθούμε γρήγορα, για να φλομώσει ο τόπος καύλα!

6) Χαρά δε βρίσκω στο φαΐ! Καυλώνω!

7) Αλί μου, χάθηκα! Τι να γαμήσω τώρα; Με γέλασε το πιο καλό κορίτσι. Ποιος θα ταΐσει τούτο το μωρό; Υπάρχει κανάς πούστης; [σημ.: λόγια ενός πατέρα μπροστά στο παιδί του, για τη γυναίκα του (μάνα του παιδιού), και τις καύλες του].




Όσοι συμφωνούν με τον Πλεύρη, να απαιτήσουν τώρα το κάψιμο στην πυρά αυτού του πρόστυχου βιβλίου, και την καταδίκη του συγγραφέα του. Να μάθουν τα παιδιά τι διεφθαρμένος είναι, και να φύγει από κάθε σχολική βιβλιοθήκη, μπας και σωθούν οι αγνές παιδικές ψυχές.

Μα ας ακούσουμε τα λόγια του ίδιου του Πλεύρη (βίντεο: 4:35 κ.ε.):

«Ορίστε με τι ασχολείται το υπουργείο πολιτισμού, και ορίστε τι διδάσκουνε στην Παιδεία. Βάζουνε λοιπόν το άσεμνο, την ανηθικότητα, τη διαστροφή απ’ τη μια μεριά, και από την άλλη ΔΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».



Μπουουουουου χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχχαχαχαχαχα
Ααααααααα χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
«Δε μαθαίνεις για την Ελλάδα»!Αα! Ααααα! Ααααα χαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχα
Χαχαχαχαχαχαχαχ
Σταματήστε ! α χαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχα!


Το ποιος είναι ο βρώμικος συγγραφέας, ω ηθικοί πατριώτες, δείτε το στα σχόλια. Επιτρέψτε μου τώρα να συνεχίσω με το γέλιο μου να σας φτύνω το μυαλό!

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Τα "όρια" του διαλόγου

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε η πρωταπριλιάτικη φάρσα που διοργάνωσαν από κοινού το jungle-report και οι διαχειριστές του φόρουμ της ΝΕ.Ο.Σ. Αν και θα άξιζε, δε θα ασχοληθώ με τα ποικίλα σχόλια που ακούστηκαν, κυρίως από «αριστερούς» που επιβράβευαν τη λογοκρισία και την προθυμία τους να πατήσουν επί πτωμάτων για μια ... δίκαιη κοινωνία. Ο καθένας μπορεί να διαβάσει τα σχόλια του εν λόγω ποστ, και να κάνει την (αυτο)κριτική του.

Θα σταθώ σε μερικά σχόλια μετά τα «αποκαλυπτήρια», τα οποία ανέδειξαν «ανίερη συμμαχία» «άσπονδων εχθρών», και τα οποία συγκλίνουν σε ένα σύνθημα: «Κανένα διάλογο με τους φασίστες».

Προτού συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε με το παραπάνω σύνθημα, θα πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες: τι σημαίνει «διάλογος» και τι σημαίνει «φασίστας».

Ας ξεκινήσουμε με τη δεύτερη έννοια. Η έννοια του φασισμού ως πολιτικό κίνημα σε δεδομένη ιστορική στιγμή είναι πολύπλοκη και χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Στο συγκεκριμένο σύνθημα ωστόσο χρησιμοποιείται με τη σημασία που έχει αποκτήσει στον καθημερινό μας λόγο: σημαίνει τον αντιδημοκράτη, το μισαλλόδοξο, το ρατσιστή (ακόμη κι αν ο ρατσισμός του περιορίζεται σε κοινωνικό χαρακτήρα), και σίγουρα αυτόν που απορρίπτει άκριτα αντίθετες από τις δικές του πεποιθήσεις, και είναι πρόθυμος να ασκήσει (αργά ή γρήγορα) βία για να επιβάλλει τις δικές του.

Εάν κρατήσουμε αυτές τις δύο τελευταίες σημασίες, το σύνθημα μετατρέπεται σε:
«Κανένα διάλογο με αυτόν που απορρίπτει άκριτα αντίθετες από τις δικές του πεποιθήσεις, και είναι πρόθυμος να ασκήσει (αργά ή γρήγορα) βία για να επιβάλλει τις δικές του».

Ένα αυτονόητο σύνθημα. Γιατί πώς θα κάνεις διάλογο με κάποιον που ουσιαστικά τον αρνείται; Το ζητούμενο όμως είναι: ποιος μπαίνει πίσω από την ταμπέλα «φασίστας»; Εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος: Σε μία ομάδα (π.χ. τη ΝΕ.Ο.Σ.) που χαρακτηρίζεται «φασιστική», και στην οποία πολλά μέλη της κερδίζουν επάξια τον τίτλο «φασίστας», η μπάλα θα πάρει και ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τις ιδιότητες του «φασίστα». Και αντίστροφα, σε μία ομάδα που χαρακτηρίζεται «προοδευτική», θα υπερεκτιμηθούν και άτομα που μοιάζουν περισσότερο με φασίστες ( που λένε π.χ. ναι στο φίμωμα των ιδεολογικών μας αντιπάλων). Προσοχή λοιπόν με τα συνθήματα και τις ταμπέλες.

.......................................................

Πάμε τώρα να δούμε τι σημαίνει διάλογος. Η έννοια «διάλογος» είναι ιδιαίτερα ελαστική: σημαίνει από την καθημερινή κουβεντούλα, μέχρι την ανταλλαγή αυστηρών επιχειρημάτων». Εδώ θα εννοώ την τελευταία αυτή σημασία, η οποία νομίζω ότι ταιριάζει στο παραπάνω σύνθημα.

Το «διάλογο» θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με μια παρτίδα σκάκι. Διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες, και προϋποθέτει δύο «αντίπαλα» στρατόπεδα. Δύο «αντίπαλα» στρατόπεδα σημαίνει συνήθως δύο ομιλητές με αντίθετες θέσεις, όπου προσπαθεί ο καθένας να πείσει τον αντίπαλο να εγκαταλείψει τη θέση του, και να προσαιτεριστεί την αντίθετη. Για παράδειγμα: Θέση Α: «Ο κομμουνισμός θα ευεργετήσει την ανθρωπότητα» - Θέση Β: «Ο κομμουνισμός θα βλάψει την ανθρωπότητα». Ο διάλογος στοχεύει να ασπαστούν και οι δύο αντίπαλοι στο τέλος είτε τη θέση Α, είτε τη θέση Β. Δεν αποκλείεται βέβαια ο αγώνας να λείξει «ισόπαλος».

Στο «διάλογο» η πειθώ δεν είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών ή υλικών παραγόντων. Εάν για παράδειγμα πω «ο κομμουνισμός θα ευεργετήσει την ανθρωπότητα» και ο αντίπαλος πει «σκάσε ανθέλληνα προδότη, μη σε σκοτώσω!», και τότε από φόβο (ή περιφρόνηση) απαντήσω «συγγνώμη, έκανα λάθος», αυτό δε σημαίνει ότι με έπεισε. Στην περίπτωση του σκακιού, θα ήταν σαν να έκανε μια με το χέρι και γκρέμιζε τα πιόνια. Αυτό όμως δε σημαίνει νίκη. Αντίστοιχα, εάν πείσω τον αντίπαλο ότι αν ασπαστεί τη θέση μου, θα του βρω δουλειά ή γκόμενα (lol), η παραδοχή του θα είναι άνευ αξίας. Στο διάλογο η πειθώ είναι το αποτέλεσμα εφαρμογής αυστηρών κανόνων, και όποιος αποδέχεται αυτούς τους κανόνες, είναι αναγκασμένος να δεχτεί και το αποτέλεσμα.

Πολλοί και διάφοροι είναι αυτοί οι κανόνες του διαλόγου. Ας δούμε όμως τους τρεις βασικότερους, τη «ραχοκοκαλιά»:

1. Η αποσαφήνιση των εννοιών: Ο διάλογος προϋποθέτει ότι και οι δύο ομιλητές «μιλάνε την ίδια γλώσσα». Τι σημαίνει αυτό; Για να μείνουμε στο παραπάνω παράδειγμα, εάν ρωτήσουμε κάποιους ανθρώπους «τι είναι κομμουνισμός», το πιθανότερο είναι να πάρουμε τόσους διαφορετικούς ορισμούς, όσος ήταν και ο αριθμός των ερωτηθέντων. Οι δύο αντίπαλοι λοιπόν, όταν λένε «κομμουνισμός» θα πρέπει να καταλαβαίνουν το ίδιο πράγμα, διαφορετικά η «λογομαχία» καταντά ανούσια. Τις περισσότερες φορές στο διάλογο καταπιανόμαστε με αυτή ακριβώς την αποσαφήνιση των εννοιών. Και τις περισσότερες φορές, βλέπουμε διαλόγους να αποτυγχάνουν, ακριβώς διότι οι διαλεγόμενοι αποδίδουν στις ίδιες λέξεις διαφορετικό νόημα.

Η ασάφεια είναι το αγαπημένο εργαλείο των πολιτικών. Χρησιμοποιούν όρους όπως «έργο πνοής», «κυβέρνηση ευημερίας», «όραμα», «αποφασιστικότητα» κλπ. Και στους αντιπάλους προσάπτουν όρους όπως «διαφθορά», «αναξιοκρατία» κλπ. Χρησιμοποιούν όρους που στην καθημερινή μας ομιλία έχουν θετική ή αρνητική χροιά, και τους διανέμουν αντίστοιχα στους καλούς (εμάς) και τους κακούς (τους άλλους). Ο πολιτικός λόγος (όπως τον έχουμε συνηθίσει) απευθύνεται κυρίως στο συναίσθημα και δευτερευόντως στη λογική. Γι’ αυτό και η γνωστική του αξία είναι ελάχιστη.

2. Σεβασμός στους κανόνες της λογικής: Οι κανόνες αυτοί ελέγχουν με μαθηματικά αυστηρό τρόπο την αξία του επιχειρήματος. Εάν π.χ. εντοπιστεί στο συλλογισμό αντίφαση, το επιχείρημα ακυρώνεται.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τον εθνικιστικό κύκλο. Οι υπέρμαχοι του «καθαρού ελληνικού αίματος» θεωρούν ανθελληνική προδοσία την επιμειξία Ελλήνων με μη-Έλληνες. Η θέση αυτή μπορεί να διατυπωθεί στην πρόταση:

Θέση 1: Όποιος ενθαρρύνει την επιμειξία Ελλήνων με μη-Έλληνες, είναι ανθέλληνας προδότης.

Η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων υποστηρίζει επίσης και μια άλλη θέση:

Θέση 2: Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε γνήσιος Έλληνας.

Ας φέρουμε τώρα στο φως μία ακόμη θέση που υποστηρίζεται από όλους τους μελετητές του Αλέξανδρου, αρχαίους (π.χ. Πλούταρχος, Βίος Αλεξάνδρου, 70,3) αλλά και σύγχρονους:

Θέση 3: Ο Μέγας Αλέξανδρος ενθάρρυνε την επιμειξία Ελλήνων με μη-Έλληνες.

Από τις 1 και 3 προκύπτει αναγκαία ότι:

Θέση 4: Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι ανθέλληνας προδότης.

Η θέση 4 έρχεται σε αντίφαση με τη θέση 2, εφόσον δεχόμαστε βέβαια ότι: γνήσιος Έλληνας ≠ ανθέλληνας προδότης.


Εάν λοιπόν θέλουμε να ανασκευάσουμε το επιχείρημα ενός αντιπάλου, οφείλουμε να αναδείξουμε αντιφάσεις στις θέσεις του. Αντιφάσεις τις οποίες είτε τις κάνει μόνος του, είτε τις φέρνουμε εμείς στο φως με θέσεις που ο αντίπαλος αποσιωπά (θέση 3 στο παράδειγμά μας).

3. Έλεγχος των προκειμένων: «Προκείμενη» ονομάζεται κάθε πρόταση-παραδοχή, η οποία ζητείται από τους δύο ομιλητές να την εκλάβουν ως αυταπόδεικτη. Οι προκείμενες είναι η αφετηρία κάθε επιχειρηματολογίας, στις οποίες στηρίζονται τα συμπεράσματά μας.

Π.χ.
Προκείμενη 1: Όποιος έχει την ικανότητα να μιλάει, είναι άνθρωπος.
Προκείμενη 2: Αυτός έχει την ικανότητα να μιλάει.
Συμπέρασμα: Αυτός είναι άνθρωπος.

Ο διάλογος (ως επιχειρηματολογία) ζητά από τους αντιπάλους δύο διαφορετικούς ρόλους. Ο ένας υποστηρίζει μία θέση, και ο άλλος την ελέγχει. Η «πολεμική» του διαλόγου έχει συνήθως αντίστροφη πορεία. Ξεκινά με το συμπέρασμα (π.χ. οι Αλβανοί είναι βάρβαροι), και συνεχίζει με τον έλεγχο των προκειμένων. Αυτό που πρέπει να κάνει ο ελεγκτής αυτής της θέσης είναι να φέρει ένα αντιπαράδειγμα που θα διαψεύδει αυτή τη θέση (π.χ. να ένας Αλβανός που δεν είναι βάρβαρος). Εάν δεν μπορεί να το κάνει, ή μπορεί αλλά ο άλλος δεν πείθεται, θα πρέπει να ζητήσει από τον υποστηρικτή της θέσης αυτής, να την τεκμηριώσει, και πρώτ’ απ’ όλα να αποσαφηνίσει την έννοια «βάρβαρος». Έτσι μπορεί να προκύψει ο συλλογισμός:

Προκείμενη 1: Πας μη Έλλην βάρβαρος.
Προκείμενη 2: Οι Αλβανοί δεν είναι Έλληνες.
Συμπέρασμα: Οι Αλβανοί είναι βάρβαροι.

Ο συλλογισμός είναι ολόσωστος. Η προκείμενη 1 όμως είναι ασαφής. Θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι με τη λέξη «βάρβαρος» εννοούμε το ίδιο πράγμα. Ρωτάει λοιπόν ο ελεγκτής «τι επακριβώς σημαίνει βάρβαρος». Εάν η απάντηση είναι «βάρβαρος = απολίτιστος», η πρώτη προκείμενη θα ισοδυναμεί με «Πας μη Έλλην απολίτιστος». Αρκεί λοιπόν να βρεθεί ένας πολιτισμένος μη-Έλληνας (εύκολο), ή ένας απολίτιστος Έλληνας (πανεύκολο), για να καταρριφθεί ο ισχυρισμός. Ο υποστηρικτής τώρα μπορεί να επικαλεστεί ασάφεια στην έννοια «απολίτιστος», οπότε θα πρέπει να δώσει νέο ορισμό, στον οποίο θα ασκηθεί νέα κριτική, κ.ο.κ. μέχρι το σημείο που είτε ο υποστηρικτής θα αδυνατεί να υποστηρίξει άλλο τη θέση του, οπότε θα οφείλει να την εγκαταλείψει, είτε ο ελεγκτής θα αδυνατεί να τη διαψεύσει, οπότε θα οφείλει να τη δεχτεί.

Θα πρέπει βέβαια να γίνει σαφές ότι μια ήττα στη μάχη δε σημαίνει και ήττα στον πόλεμο. Μπορεί ο «ηττημένος» να έχει πράγματι δίκαιο, απλά να μην ήταν «καλά διαβασμένος», ή να έκανε ένα επιπόλαιο λάθος στο συλλογισμό. Σ’ αυτή την περίπτωση ζητά νέο έλεγχο, ή χρόνο για να επανεξετάσσει τις θέσεις του, στάση απολύτως έντιμη και σεβαστή.

Δυστυχώς αυτή η ιδανική μορφή διαλόγου σπάνια εφαρμόζεται στην πράξη. Όταν ένας απ’ τους δύο τα βρίσκει δύσκολα, συνήθως αλλάζει θέμα, προβάλλει την αδυναμία του στον αντίπαλο (π.χ. «γιατί, εσύ καλλίτερος είσαι;»), κάποτε επιτίθεται λεκτικά (προδότη, συκοφάντη, φασίστα κλπ) ή βρίζει και (ακόμα χειρότερα, ευτυχώς σπάνια) χειροδικεί. Κάπου εκεί μπορούμε να πούμε ότι ο διάλογος (και μαζί του και η λογική) πεθαίνει άδοξα.

Πολλές φορές παρατηρούμε «αδικαιολόγητη» αδιαλλαξία ανάμεσα σε ιδεολογικούς αντιπάλους. Συνήθως οι λόγοι φωλιάζουν εκτός πλαισίου του διαλόγου. Μερικά παραδείγματα:

-Εγωισμός (αποκλείεται να κάνω λάθος).
-Συμφέρον (αν το κόμμα έχει άδικο και το μάθει ο κόσμος, πάει η θεσούλα που μου τάξαν).
-Παρεξήγηση (στις περιπτώσεις που νομίζουμε ότι κατανοήσαμε, χωρίς όμως να κατανοούμε σωστά τις θέσεις του άλλου).
-Νοητική υστέρηση (για να διαφωνεί μαζί μου, είναι εχθρός και υπάνθρωπος).

Και άλλοι πολλοί.



Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν για να τονιστεί το αυτονόητο: Όταν οι στοιχειώδεις κανόνες του διαλόγου γίνονται σεβαστοί, δικαίωμα συμμετοχής έχουν ΌΛΟΙ. Κι όταν λέω «όλοι», εννοώ όλοι ανεξαιρέτως. Κάθε διάλογος φυσικά μπορεί να διανθιστεί από χιούμορ, λεπτή ειρωνεία, ανάλαφρα σχόλια. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα όρια του διαλόγου συμπίπτουν με τα όρια της λογικής.

Ο καλλίτερος διδάσκαλος του διαλόγου είναι ο Πλάτων. Ο πρωταγωνιστής των διαλόγων, ο Σωκράτης, μιλάει με λογής λογής τύπους: πολιτικούς, ιερείς, σοφιστές, φιλόδοξους νέους, ποιητές κλπ. Μην ξεχνάμε ότι με μεγάλη προθυμία μιλούσε και με "φασίστες" (π.χ. ο Θρασύμαχος στην Πολιτεία). Μας δείχνει ότι, εφόσον υπάρχει σεβασμός μεταξύ των συνομιλητών, ο διάλογος προχωρά απρόσκοπτα, και, μολονότι πολλές φορές δεν φτάνει σε οριστική λύση, μας κάνει κατά τι σοφότερους. Έτσι, μπορεί να μη μαθαίνουμε τι είναι φιλία, αρετή, ανδρεία, οσιότητα κλπ., μαθαίνουμε όμως τι ΔΕΝ είναι. Έτσι, το «ουδέν οίδα» δεν υποδηλώνει υποκριτική σεμνότητα, αλλά αυστηρό συμπέρασμα που προκύπτει επίπονα μέσα από κάθε διάλογο. Αυτό, όμως, είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία.


Αντίστοιχα, συμφωνία μεταξύ «αντιπάλων» ίσως να μην υπάρξει ποτέ. Ο καλοπροαίρετος διάλογος όμως είναι σίγουρο ότι θα ωφελήσει και τις δύο πλευρές.

Κλείνω με αναφορά τη συγκεκριμένη διαδικτυακή φάρσα, κι ένα από τα ωραιότερα σχόλια που έχω διαβάσει. Να επισημάνω στους γιαλαντζί «προοδευτικούς» που καταδικάζουν κάθε διάλογο με την αντίθετη πλευρά, ότι το εν λόγω σχόλιο (που μιλάει για τη φάρσα και τη συνεργασία "άσπονδων εχθρών") ανήκει σε έναν ιδεολογικό μας αντίπαλο, έναν "οχτρό":

Με δυσκολία κρατιώμουν στην δουλειά για να μην ξεσπάσω σε γελια! Μέρες το οργανώναμε με την ευκαιρια του update μας...Πραγματικά δεν νομιζω να υπάρχει στα μεταπολιτευτικα (για να μην πω στα...μεταπολεμικα) χρονικά τετοιου ειδους συνεργασία μεταξύ "εχθρών"!Να υποβάλω τα σεβη μου, λοιπόν, στους "αντιπάλους" για την συνεργασία μας, που αν μη τι άλλο δειχνει ότι και χιούμορ υπάρχει και πολλά πεδία επαφης οταν υπαρχει θεληση και μυαλό.Μου θυμιζει την γνωστη ιστορια στον 1ο ΠΠ όπου τα Χριστουγεννα τα αντιπαλλα στρατευματα εκαναν ανακωχή 3 μέρες, γιορτασαν μαζί, επαιξαν μπαλα και μετα συνεχισαν την...δουλεια τους!Με αυτά κλεινω αφήνοντας σας να κανετε αυτο που κανετε (να μας τα χωνετε...) εχοντας την ωραια αναμνηση συνεργασίας μας και ομολογω με λιγη λύπη που καταλήγουμε σε διαφορετικά "χαρακώματα"

(http://www.haloscan.com/comments/junglereport/705955148607269441/)