Ο σκύλος του Αλκιβιάδη

Από τις ιστοριούλες που μαθαίναμε μέσα από τα βιβλία του Δημοτικού, θυμάμαι πλέον ελάχιστες. Μία λοιπόν από τις λίγες διασωθείσες στου μυαλού μου τ’αυλάκια, ζωήρεψε ξαφνικά όταν, πολλά χρόνια αργότερα, την ξαναντάμωσα σε ένα βιβλίο του Πλουτάρχου (Βίος Αλκιβιάδη, §9):

«Ο Αλκιβιάδης είχε και ένα θαυμάσιο σκύλο, μεγάλο και όμορφο (είχε δώσει
εβδομήντα μνες για να τον αποκτήσει), και μια μέρα του έκοψε την πανώρια ουρά! Και όταν τον μάλωναν οι φίλοι του και του έλεγαν πως όλος ο κόσμος το λυπήθηκε
το σκυλί και τον λοιδορεί γι’ αυτό που έκανε, εκείνος γελούσε κι έλεγε:
“Γίνεται, λοιπόν, ό,τι εγώ θέλω. Γιατί θέλησα να κάνω τους Αθηναίους να μιλούν
γι’ αυτό μόνο και να μη λένε τίποτ’ άλλο πιο κακό για μένα”» (μτφ. Μ. Μερακλής,
εκδ. Κάκτος).

Μέσα σ’ αυτή την ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη σχεδόν διήγηση, πόση πολιτική (φιλο)σοφία βρίσκεται! Αν είσαι πολιτικός, και δεν θέλεις να ασχολείται ο κόσμος με τις πολιτικές επιλογές σου, στρέψε την προσοχή τους αλλού. Σε ένα πυροτέχνημα, ένα κουτσομπολιό, ένα ροζ σκάνδαλο. Οτιδήποτε μπορεί να τραβήξει την προσοχή από τα σημεία-ταμπού. Και συνέχισε τη δουλειά σου ανενόχλητος.

Γυρνώντας τη ματιά στις λεωφόρους του σήμερα, κόσμος και κοσμάκης χάσκει μπροστά σε μία παρέλαση θαυμάσιων σκύλων με κομμένες ουρές. Μερικές φορές βέβαια, δεν του δίνουν το δικαίωμα να δει και πολλά άλλα.

Σήμερα, ο σκύλος του Αλκιβιάδη είναι οι αστακομακαρονάδες του Κοκό. Μήπως και οι δαγκάνες του αστακού κρύψουν την ίδια στιγμή που όσοι θέλησαν να διαμαρτυρηθούν κατά ενός βρώμικου πολέμου, τιμωρήθηκαν με γκλοπιές και δακρυγόνα.

Ο σκύλος του Αλκιβιάδη είναι το εναλλακτικό, δροσερό ειδησεογραφικό πρόγραμμα του star channel. Μπροστά στην είδηση ότι εθεάθησαν ντουζίνες στρογγυλών οπισθίων να κυκλοφορούν αδέσποτα στις παραλίες, ποιος ξενέρωτος φωνάζει «φύλακες γρηγορείτε»;

Είναι η υποψήφια βουλευτίνα Έφη Σαρρή, η πολιτευόμενη Paris Hilton, και η μαγευτική Κάρλα.

Είναι οι πολυτάλαντοι Πούτιν και Μπερλουσκόνι. Κι ο θεσπέσιος, επιδέξιος χορός του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Είναι το «φίλαθλον πνεύμα», και οι «αιώνιοι αντίπαλοι». Το «δικαίωμα στο όνειρο», και η δικαίωση του καλλιτέχνη, διότι «από μικρός αγαπούσε το τραγούδι».

Είναι η «ημίωρη απόδραση από την καθημερινότητα», που έλεγε κι ο Μικρούτσικος. Και η αγωγή των ψυχών στην Αιώνια Επανάληψη του Είναι.

Είναι τα επίμαχα ροζ dvd, κι η πουτινιάρικη μέθοδος να εξοντώνεις πολιτικούς σου αντιπάλους.

Και φυσικά είναι ο αυτοκρατορικός λεκές σε φόρεμα, που μεταμορφώνει σε rich and famous την όποια φορέα του. Κι ο σκύλος του σημερινού πλανηταρχ(ιδί)ου.


Σήμερα δεν έχουμε παράπονο. Έχουμε πολλές και καταιγιστικές ευκαιρίες να χαζέψουμε το σκύλο του Αλκιβιάδη, και να πούμε «τς τς τς, μα τι πράγματα είναι αυτά!», ή «για δες βρε παιδί μου!».

Κι έχουμε βέβαια την «επιλογή», αν δε μας ενδιαφέρει ο σκύλος, να του γυρίσουμε την πλάτη. Αλήθεια όμως, πόσες ευκαιρίες έχουμε να παρακολουθήσουμε από κοντά τον ίδιο τον Αλκιβιάδη, πρώτα στη γειτονιά μας, μετά στους Λακεδαιμονίους, και τελικά στην αυλή του Πέρση;