Ιερή (μυθ)ιστορία

Από το μπλογκ του Ροΐδη αλίευσα την παρακάτω είδηση:





Όπως σωστά παρατήρησε ο Ροΐδης, η Δαμανάκη δεν τόλμησε να εστιάσει την κριτική της στα "ιερά" τέρατα. Προσέξατε όμως ποιο ήταν το επιχείρημα των "προσβεβλημένων" ιεραρχών;

"Το νέο μουσείο της Ακρόπολης πρέπει να ενώνει κι όχι να διχάζει".

Σας θυμίζει κάτι αυτή η φράση; Μήπως, έστω και λίγο, το σύνθημα "όλους εμάς ενώνει η Ελλάς"; Αυτό πάλι, σας θυμίζει κάποιους;

Από πότε η ιστορία και η αλήθεια πρέπει να θυσιάζονται στο όνομα της όποιας υποτιθέμενης ενότητας; Οι "προσβεβλημένοι" ιεράρχες, με τον πιο πρόστυχο τρόπο ομολογούν ότι η λογοκρισία είναι επιβεβλημένη για λόγους "εθνικής ενότητας". Και φαίνεται ότι το θέλημά τους είναι ... θέλημα Θεού! Γι' αυτό άλλωστε σήμερα έχουν περάσει στη συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων παραμύθια σαν το κρυφό σχολειό, ορθωμένα λάβαρα της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου, αντιστασιακό φρόνημα, καλόγεροι προστάτες των γραμμάτων και άλλα όμορφα και γραφικά.

Απέναντι στη μυθοπλασία της προστυχιάς, βάζω τρεις ποιητές.

Πρώτο το Σολωμό, που δίδασκε ότι εθνικό πρέπει να θεωρείται ό,τι είναι αληθινό. Για τους ιεράρχες μας προφανώς ισχύει το ανάποδο.

Δεύτερο τον Παλαμά, και αντιγράφω ένα ποίημά του που μου θύμισε ο σχολιαστής του Ροΐδη "Ίων":

Του ρασοφόρου σύντριψεν ο πέλεκυς κι η αξίνα
Τα μεγαλόχαρα είδωλα στα βάθη των Ναών,
Των συντριμμένων η Ψυχή δεν χάθηκε μ’ εκείνα,
Φωτοπλανήτης έγινε στα χρέη των Ουρανών,
Όσο που νέα ζωντάνεψε αγαλματένια κρίνα
Στου διαλεχτού το λογισμό, στους κήπους των Σοφών.

Τρίτο και καλύτερον τον Καβάφη:

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
Γιατί τους διώξαμεν απ' τους ναούς των,
Διόλου δεν πέθαναν γι΄ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη.


Για τη συνέχεια, αντιγράφω ένα αρκετά διαφωτιστικό απόσπασμα από το έργο "Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα Υπέρ των Ιερών", του ρήτορα Λιβάνιου (4ος αι.)

Λέει λοιπόν εκεί για τους ρασοφόρους μοναχούς της εποχής του:

"Αυτοί όμως που είναι ντυμένοι στα μαύρα και τρώνε περισσότερο από τους ελέφαντες και πίνουν τόσο πολύ ώστε να προξενούν αηδία σε όσους συνοδεύουν τις οινοποσίες τους με ύμνους, αλλά καταφέρνουν να το κρύβουν χρησιμοποιώντας τεχνάσματα που τους κάνουν να φαίνονται ωχροί, αυτοί οι άνθρωποι, ενώ ο νόμος βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, επιτίθενται κατά των ιερών με ξύλα και πέτρες και σίδερα, ή ακόμη και μόνο με τα χέρια και τα πόδια τους. Έπειτα ακολουθεί ολοκληρωτική καταστροφή των ναών και αφαιρούνται οι σκεπές και γκρεμίζονται οι τοίχοι και διαμελίζονται τα αγάλματα και ξεριζώνονται οι βωμοί και οι ιερείς [σ.σ. οι εθνικοί] έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στη σιωπή και το θάνατο.Κι έτσι η μία καταστροφή φέρνει δεύτερη και τρίτη, και τα τρόπαια συγκεντρώνονται το ένα μετά το άλλο κατά παράβαση του νόμου".

(μετάφραση Αφροδίτη Καμάρα, εκδόσεις "Κατάρτι")

Για τη διαχρονική δράση και τα ανδραγαθήματα των μοναχών, εμβόλιμο ένα ακόμα βίντεο από την αντιστασιακή τους στάση κατά το Β' Π.Π., που γέμισε με ελπίδα και υψηλό φρόνημα την κατακτημένη Ελλάδα:




Τελειώνοντας, ας κλείσουμε με μία διαχρονική δήλωση κάποιου "μακαριστού", θαυμαστή της φασιστοφυλλάδας "Στόχος":




Μετά και από την κορυφαία αυτή δήλωση, δε μένει παρά να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο προσβλήθηκαν οι ιεράρχες μας από τις εικόνες με τις αγαθοεργίες των ομοϊδεατών προγόνων τους. Αφού το είπε και ο μακαριστός τους: δεν καταστρέφαν την Ακρόπολη. Την σέβονταν και την εξαγιάζαν!